In de mail refereerde ze ook aan het nieuwe Aquariustijdperk, dat verandering zou betekenen, en waarin meer plek voor onze intuïtie zou zijn. Wie weet.
Het woord 'Aquarius' wierp mij vooral een heel eind terug in de tijd, naar de tijd dat ik de platenkast van mijn ex-hippie-ouders aan het ontdekken was. Tussen Beatles, Moody Blues, Pink Floyd en Gordon Lightfoot vond ik 2 versies van de rockmusical Hair: de originele off-Broadway versie uit 1967 en de filmversie van Milos Forman uit 1979. Beiden zijn ze totaal anders, en beiden heb ik grijsgedraaid. De musicalversie is rauwer, slordiger, poppy, terwijl de filmversie cleaner is, maar ook veel funkier. En die stemmen.... oh wow... wat een soul!
De musical tikte alle controverses aan die voor die jaren exemplarisch waren: rassendiscriminatie, drugs, sex, homosexualiteit, generatiekloven, autoriteitsconflicten, you name it. De Broadwaymusical is eerder een collage van scenes rond een hippie-vriendengroep in het Amerika van de jaren '60. In de film is Claude de hoofdpersoon, een all-American guy from the midwest, die opgeroepen wordt om te dienen in de Vietnam-oorlog. In New York verzeilt hij in een groep hippies en leert hij een heel andere kant van het leven kennen, en wil niet meer naar de oorlog. Ze verzinnen een list, maar die mislukt, met als resultaat dat zijn beste vriend en pacifist Berger per ongeluk in Claudes plaats naar Vietnam gaat, en daar op 22 jarige leeftijd sneuvelt.
Zoals Forman het verhaal herschreef voor de film, zo heeft iedereen het recht gekregen het verhaal aan te passen, en steeds opnieuw relevant te maken in deze tijd. Dat houdt de boodschap levend.
Ook de muziek is tijdloos. Galt MacDermot bleek een begenadigd componist, die zonder precedent een overtuigende 'American-tribal-love-rock-musical' wist neer te zetten, met muziek die aansloot bij de generatie waar de musical ook over ging. Een verschil met The sound of music of zelfs The Westside Story van Leonard Bernstein, die overigens was gevraagd voor de productie van Hair, maar al snel wegliep omdat het volgens hem alleen maar gezongen boodschappenlijstjes waren.
Nou, boodschappenlijstjes voor een rijke dis, lijkt me! Met als ingrediënten pop, rock, soul, funk, gospel, Afrikaanse muziek, musicalmuziek, jazz. En dat alles gelardeerd met teksten die even vindingrijk als provocatief waren. Ik heb het me altijd goed laten smaken.
Toen ik 16 was zag ik Hair in het Amsterdamse Carré. Ik heb het allemaal met glinsterende ogen gevolgd, en even beschroomd als gretig ging ik op de traditionele uitnodiging in om tijdens het laatste 'Let the sun shine in' met z'n allen op het podium te komen dansen; de zogenaamde Be-in. Zo wordt het wel lastig om niet naar vroegere tijden terug te verlangen!
Alle nummers zijn op spotify en youtube te vinden, dus ik laat het hier even bij het eerder genoemde 'Aquarius', het openingsnummer. Wel in beide versies.
De musicalversie is enkel audio,
maar de filmversie geeft een indruk van de hippietijd, met de nodige visuele humor:
Terug naar het zogenaamde aquariustijdperk. Ik heb het even nagekeken: deze tijdperken nemen zo'n 2150 jaar in beslag. En of je nou wel of niet te porren bent voor een zienswijze die zich makkelijk laat associeren met het New Age-gedachtegoed, overgangen tussen dergelijke tijdperken zullen ook wel even de tijd nodig hebben. Persoonlijk denk ik dat de wereld een stuk beter af is met wat meer non-conformiteit, filantropie, waarachtigheid, doorzettingsvermogen, menselijkheid en besluiteloosheid (zie hier).
In dezelfde mailwisseling stelde ik dat ik niet zo geloof in een kosmische planning, laat staan een goddelijke. Maar wellicht groeien we met zijn allen toch naar een iets verstandiger fase, waarin we ons meer bewust zijn van onze kostbare kwetsbaarheid.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten