Fools

Het is goed om te weten dat met de methode trump ons een mogelijk langzame pijnlijke dood bespaard blijft en vervangen kan worden door een zekere snelle pijnlijke dood. Dat geeft toch rust. Leve de zelfverklaarde genieën met een klein geheugen. 

Het spijt me vreselijk, maar ik ben na drie jaar nog steeds onder de indruk van het feit dat mensen zoals Trump vrijwillig gekozen worden door een bevolking. Je hebt er ook nog die daarna zorgen dat verkiezingswinst hen niet kan ontgaan door tegenkandidaten uit de weg te ruimen (soms letterlijk) of door de regels aan te passen (zie o.a. gerrymandering). Dit zonder enig spoor van schaamte bij de gekozenen en ze maken het steeds bonter (de verkopen van bleekmiddelen hebben in de USA nog nooit zo gepiekt als nu; wat die man niet voor gootsteenontstoppers zou kunnen doen). Op allerlei vakgebieden bestaan er vele vaktermen om ze te beschrijven, maar ze blijven ongrijpbaar. Het is met geen pen te beschrijven en als het fictie was zou niemand het geloven, maar zij trekken ongestraft hun sporen in de reële wereld. 

Vandaag dus maar wat nummers over idioten en zo. 

We starten met een nummer van het concept album “Schoolboys in Disgrace” van The Kinks (over wie binnenkort meer) uit 1975. ‘Jack the Idiot Dunce’ gaat over een driekwart zool die niks kan behalve een dom dansje waardoor iedereen hem “cool” gaat vinden. Er zullen er niet weinigen te vinden zijn op het net.

Dan Frankie Miller met het door Allen Toussaint geschreven nummer ‘A Fool’. Miller is een geboren Schotse rock singer-songwriter (1949) met een voorliefde voor country-rock. Hoewel hij mid jaren zeventig een redelijke bekendheid had, werd hij nooit zo bekend als bv. Rod Stewart. Aan de stem lag het niet en ook de nummers die hij schreef waren van een dusdanige kwaliteit dat ze werden opgenomen door bv. Johnny Cash, Rod Stewart, Bob Seger, Etta James en The Eagles. In de jaren ’80 hield hij zich bezig met het schrijven van muziek voor films. In 1994 was hij bezig met het schrijven van materiaal voor zijn nieuwe band met Joe Walsh, Nicky Hopkins en Ian Wallace toen hij een zware hersenbloeding kreeg waardoor hij 5 maanden in coma lag. Toen hij wakker werd, kon hij niet meer praten en tot de dag van vandaag kan hij niet meer optreden.

Over naar het nummer dat de huidige situatie het beste samenvat. ‘Say it ain’t so Joe’, het nummer dat hier bekend werd door Roger Daltrey. Nu in de originele versie, uit 1975, van Murray Head, die er het volgende over zei:

"Say It Ain't So, Joe" was provoked by a seventies documentary on Richard Nixon prior to his resignation. The presenter was asking the editor of a small town newspaper outside Washington, how, in the face of conclusive evidence and proof, his readers could still show such undying support for the president they elected. The editor likens the situation to a scandal in the twenties, when Joe Jackson, the famous baseball player, was rumoured to have taken a bribe to sink his team in the final of the World series. His fans hung around the stadium chanting "Say it ain't so Joe".

The song is about heroes and their "Clay feet'. It is also a plea from myself to the kind of 'Joe Public' who in fear of losing face, refuse to relinquish their faith in a fallen idol.

De laatste is van Pete Townsend, van zijn concept-album “Psychoderelict” uit 1993. Hoewel Trump alles wat hem niet bevalt labelt als “fake”, kun je je zo voorstellen dat dit nummer weergeeft hoe hij Melania toespreekt. Het zal hem een rotzorg zijn wat zij voelt, als ze haar liefde maar overtuigend speelt voor de bühne. Of is dit een samenzweringstheorie over een koppel dat al 15 jaar samen is? Of is zij toch vervangen door een body double? 

I don’t know folks; people say. 

Hoorwurm

Wij zijn de kinderen

Even een blog over mezelf, of eigenlijk over een liedje dat ik een paar jaar geleden heb geschreven. Ik werd namelijk verrast door een coronabewerking die daar door iemand anders van gemaakt is. Goed gedaan, en heel leuk natuurlijk als een creatie een langer leven beschoren is dan verwacht.

Weten we het nog? In 2015 maakten wij (of in ieder geval een deel van Nederland) ons druk over de Syrische vluchtelingen die hun land ontvluchtten, en hun heil in Europa zochten. Het nieuws werd er nogal door beheerst, net als nu door corona. Hoewel ik nog niemand heb gehoord over een 'tsunami van coronavirussen' had iedereen het erover, had iedereen een mening, en die mening deelde onze wereld op in 2 kampen: voor en tegen Nederland, gutmenschen en Echte Nederlanders, naïef en cynisch, pacificerende theedrinkers en realisten, goed en slecht voor onze cultuur, stampot en kebab. 

Ik werkte toen als bandcoach bij een kleine Nijmeegse muziekschool 'Muziek op maat', die ook in het basisonderwijs actief is. Op basis van maatschappelijke thema's ontwikkelt de muziekschool lespakketten voor jonge kinderen, die dan landelijk verspreid worden. Om dit vluchtelingenvraagstuk met die kinderen bespreekbaar te maken componeerde ik een liedje vanuit het kinderperspectief: de kinderen die gewoon (ergens) thuis willen zijn, naar school willen gaan en veilig willen kunnen slapen. En onze kinderen die dat gewoon snappen. 

Het werd een heel project, met kinderen de studio in, met een choreografe samen een heuse dans-videoclip bedenken, interview in de krant (met echte haat-reacties!), en nog even op de radio met Giel. Heel leuk allemaal.

De vluchtelingen bleken ons land helemaal niet zo te ontwrichten, hoeveel moeite sommige politici daar ook voor deden, en na verloop van tijd keerde de rust op dat front weer terug. Nieuwe tijden, tijd voor nieuwe liedjes.

Totdat ik afgelopen week een mailtje kreeg van muziekjuf Juliette Damen. Zij is werkzaam op basisscholen, en is het liedje al die jaren blijven gebruiken in haar lessen. En voor deze gelegenheid had ze de tekst op bekwame wijze aangepast, zodat het over de coronacrisis ging, alweer bezien vanuit het perspectief van de kinderen. Ze nam het op met gitaar en drum terwijl ze het zelf zingt. Speciaal voor 'haar' muziekkinderen die ze in deze tijd natuurlijk ook geen les kan geven.

Ik vind het heel erg leuk om te weten dat een liedje van mij door anderen gebruikt wordt, en wordt aangepast aan de noden van de tijd. 

Tot morgen!

Brian Eno 2

Aflevering 2, waarin onze held ambient sferen betreedt. 

'Discreet Music’, Eno’s tweede album uit 1975 bouwt voort op gelijkaardige ideeën als op de LP “No Pussyfooting” van Fripp&Eno uit 1973, met uitgebreid gebruik van Frippertronics. De eerste 30 minuten is ‘Discreet Music' van Brian Eno. Daarna 3 variaties op de ‘Canon in D Majeur’ van Johann Pachelbel, uitgevoerd door het Cockpit Ensemble, gedirigeerd en mede-gearrangeerd door de ons inmiddels welbekende Gavin Bryars.

De inspiratie voor dit album kwam op het moment dat Eno aan het herstellen was van een auto-ongeluk. Een vriendin ging weg en vroeg of ze een LP met harpmuziek op moest zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de muziek was net zo luid als de regen buiten en Eno kon z’n bed niet uit om de muziek harder te zetten. Dit dwong Eno tot een nieuwe manier om muziek te beluisteren: als onderdeel van de omgeving, net als de kleur van het licht of het geluid van de regen. Het album werd een favoriet van David Bowie, wat hem ertoe bracht met Eno te gaan samenwerken in 1977.

Dit album is ook een oefening in algoritmische generative music, muziek die constant verandert en wordt gecreëerd door een computersysteem. 

De ultieme vorm van generative music is te vinden in Eno's tot nu toe laatste ambient project “Reflection”. Dit is een CD, maar ook een eeuwigdurende muziekstream die zich aanpast aan de seizoenen en is verkrijgbaar via de app-store.

“Reflection”, is Eno’s 26e studio-album, dus ik moet snel eens wat meer muziek laten horen.

In 1978 komt “After the Heat” uit, de 2e LP van Cluster & Eno. Een tussenvorm tussen experimentele muziek en ambient. 

“The Pearl” is een samenwerkingsproject met Harold Budd uit 1984. Ambient, maar geen achtergrond. 

In 1977 wordt Robert Fripp in zijn appartement in New York gebeld door Brian Eno die de hoorn doorgeeft aan David Bowie. Of Fripp naar Berlijn kan komen om wat harige R&R gitaar te spelen.

Bowie en Eno waren bezig met de LP “Heroes”, de tweede in de Berlin Trilogy. Fripp naar Berlijn en in drie dagen speelt hij al zijn partijen in. In het nummer ‘Heroes’ (van Bowie en Eno) speelt hij met feedback. Dit doet hij door op de vloer van de studio kruisen te zetten op plekken waar de feedback verandert. Tijdens de opname loopt hij van de ene plek naar de andere waardoor de klankkleur van zijn gitaargeluid verandert. 

Andere truc: het nummer is opgenomen met 3 microfoons. Een op 20 cm afstand van Bowie, een op 6 meter afstand en een op 15 meter afstand. Ze waren allemaal zo afgesteld dat ze pas bij een bepaald volume begonnen te werken. In het begin werd de eerste microfoon op 20 cm gebruikt; die werd uitgeschakeld op het moment dat de tweede werd ingeschakeld en dito bij de derde. Dit betekende dat Bowie naarmate het nummer vorderde steeds harder moest zingen om opgenomen te kunnen worden, wat te horen is.

Hoorwurm

Het Wilhelmus

Ach, eigenlijk is dit een koningsdag in bezettingstijd. Er zijn al veel vaker analogieën gebruikt die de sfeer van strijd en oorlog en vijanden ademen, dus waarom deze dan niet. Onze wereld is momenteel bezet door een onzichtbare maar toch tamelijk ontwrichtende mogendheid, en we duiken allemaal onder in onze eigen huiselijke habitat. Wel oranje, maar geen gezamenlijke feesten, geen vrijmarkten, concerten of bierpolonaises. Het maximaal haalbare is in onze straat vanmiddag een buurtborrel vanuit onze voortuinen, waarin we ons anderhalvemeterregime nog eens kunnen perfectioneren.

In tijden van onderdrukking (om nog maar even in dezelfde beeldspraak te blijven) verenigt muziek, en een volkslied vuurt onze nationale saamhorigheid nog eens aan. Vandaar dus de landelijke oproep om vandaag om 10 uur samen met het Concertgebouworkest het Wilhelmus te spelen en te zingen. Op hun website zijn alle partijen te downloaden, en plaatsten ze het volgende filmpje.

Beetje trots mogen we wel zijn: we zijn in het bezit van het oudste volkslied ter wereld. Alleen de tekst van de Japanse evenknie is ouder. Het is echter niet continue ons volkslied geweest, dus dat is een kleine smet op het blazoen. 

Rond 1570 schreef iemand, waarschijnlijk niet Filips van Marnix van Sint-Aldegonde maar misschien wel Petrus Datheen, de eerste versie van 'Het Wilhelmus'. We staan dan aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog, waarin we in opstand kwamen tegen onze Spaanse bezetter. (Voor de samenzweringstheoretici: veel later zou Spanje terugslaan met 'hun' Spaanse griep, en dat was weer een gecoördineerde vingeroefening voor de Verenigde Staten, die onder leiding van Bill en Melinda Gates het Coronavirus in China loslieten, onder grote belangstelling van de Big Pharma en de Tech Giants. Nee, grapje natuurlijk!).

Maar de melodie van het Wilhelmus is niet zelf bedacht, die is gepikt van een spotliedje O la folle entreprise du prince de Condé, dat de Hugenoten in die jaren zongen tijdens het beleg van Chartres. Dat maakt ons uiteindelijke volkslied tot een 'contrafact'. Hier klinkt het:

In de tientallen jaren na het ontstaan van het lied werden er talloze teksten op bedacht, deels varianten op de Wilhelmustekst, maar ook met heel andere inhoud. Een lichtere versie had de volgende tekst (luister hier):

Wilhellemussie van Nâhassouwen,

Zijt gij van Duihuihuitsen bloed?

De elleboog door de mouwen,

Het haar al door de hoed.

Zijt gij Wilhellemus?

Zijt gij Wilhellemus?

Wel dat is goed.

Steeds vaker werd ook werd alleen de muziek gespeeld, en zo kwam het in de 18de eeuw bekend te staan als de 'Prinsenmars'. Het werd in de loop der eeuwen een populair lied, zij het vooral van het 'oranjegezinde' deel van de bevolking. Om, na de Franse bezetting en aan de wieg van ons koninkrijk, een volkslied voor álle onderdanen te kunnen lanceren, werd er in 1816 een prijsvraag uitgeschreven. (Doet een beetje denken aan de totstandkoming van ons allerlaatste volkslied, het jammerlijk neergesabelde 'Koningslied'.)
In 1817 viel de eer te beurt aan dichter Hendrik Tollens en componist Johann Wilhelm Wilms, die het lied Wien Neêrlands bloed schreven. Maar hoe ze 't ook probeerden, het wilde maar geen echt volkslied worden. Alleen de tweede zin gaf al veel aanleiding tot misprijzen:

Wien Neêrlands bloed door d'aderen vloeit van vreemde smetten vrij

Woorden die bedoelden de 'echte Nederlander' te onderscheiden van hen die met den vijand heulden, vielen in onze overzeese kolonieën heel begrijpelijk in verkeerde aarde. Dus werd het vervangen door de minder aanstootgevende frase Wien Neêrlands bloed door d'aderen vloeit, Wien 't hart klopt fier en vrij. Daar kun je je geen buil aan vallen, zou je zeggen. 

Desondanks bleef het Wilhelmus het officiële volkslied zogezegd naar de kroon steken, al bleven er verschillende bevolkingsgroepen fel voor en tegen, dus een gelopen race was het allerminst. Het was koningin Wilhelmina die het Wilhelmus in 1932, gelijktijdig met haar 25-jarig regeringsjubileum, liet uitroepen tot officieel volkslied. Een in de ogen van de zittende ministerraad een 'futiele quaestie', waarmee de tegenstanders tot zwijgen leken gebracht, en inderdaad schaarden die zich in de loop der jaren ook schoorvoetend achter het lied. Zeker toen het in de Tweede Wereldoorlog de clandestiene radiopraatjes van de in ballingschap levende koningin Wilhelmina opluisterde.

En zo zijn wij, ongeacht goede smaak of gezindte, toch verknocht geraakt aan ons Wilhelmus.

Geniet hier van een montere versie van het Wilhelmus, met oude tekst, uitmuntend gezongen door ensemble 'Ons Vermonden'. 

 Fijne koningsdag allemaal, en tot morgen!

Meer vogels in de muziek

Hoe meer schrijvers in dit blog hoe leuker! Ik liet me inspireren door de bijdrage van Flower gisteren, en als vanzelf doken er in mijn herinnering nog meer muziekstukken op die vogels verklanken. Voor het beeld: ik zit nu in het zonnetje met de laptop op schoot in de tuin... inderdaad omringd door vogelgezang. Hoe relaxed is dat!

Allereerst moest ik denken aan een mooie anekdote over Mozart. Het schijnt dat hij 3 jaar lang een spreeuw als huisdier had. Hij kocht hem voor 4 cent in Wenen in 1784, gaf hem de naam 'Herr Starr' en leerde zijn kleine vriend meteen allerlei melodieën aan. Spreeuwen schijnen daar goed in te zijn. Een van de wijsjes die Mozart het diertje aanleerde was het thema van het derde deel van het 17de pianoconcert, dat Mozart enkele weken daarvoor had voltooid. De spreeuw deed het bijna goed, maar veranderde steeds enkele noten. Mozart was desondanks zeer in zijn nopjes met die prestatie.

Kort voor het heengaan van Her Starr overleed ook Mozarts vader Leopold. Dat vader en zoon een problematische relatie hadden is helder na te lezen in de uitgebreide correspondentie die beide heren hebben nagelaten. Aan de dood van zijn eigen vader wijdde Mozart een karige voetnoot in enkele van zijn brieven, terwijl de overleden spreeuw op een uitbundige begrafenis kon rekenen: Wolfgang nodigde zijn vrienden uit, gebood ze in het zwart gekleed te komen, en met veel zang en ceremonie werd Herr Starr aan zijn laatste rustplaats toevertrouwd. In die dagen componeerde Mozart een stuk dat musicologen voor raadsels stelde. 'Ein musikalischer Spass' liet een Mozart horen die nauwelijks kon componeren... het bevatte allerlei fouten en ongeregeldheden die je in geen enkel ander werk van deze meester aantrof. Was hij dan zo uit zijn doen geweest door het overlijden van zijn vader? Of van zijn huisdier? Of was het misschien een cynische grap om zijn vader belachelijk te maken, die nu geen kritiek meer kon geven? 

Muziekwetenschappers kwamen erachter dat Mozart in deze compositie de zang van Herr Starr vergaand had nagebootst... spreeuwen zijn meester-imitators, die meerdere geluiden en wijsjes tegelijkertijd kunnen weergeven, snel switchend en alles in stukjes ophakkend. Mozart (zelf gezegend met een paar uitstekende oren) had dat haarfijn opgepikt, en verwerkt in deze muzikale grap. Zelfs de meerdere toonsoorten waarin spreeuwen tegelijkertijd zingen had hij -volkomen tegen de regels van de zijn tijd in- in het stuk verwerkt. Als eerbetoon aan zijn dierbare Herr Starr. 

Een andere componist die in verband met vogels niet onbesproken kan blijven is de Franse Olivier Messiaen. Hij was een diep gelovig katholiek, bespeelde als vaste organist van de Parijse kerk 'La Trinité' iedere zondag het orgel, en zag de vogels als de boodschappers tussen de mens en God. Hij verwerkte dit gegeven zelfs in zijn mega-opera over Fransiscus van Assisi. 

Om vogels en hun zang in zijn composities te kunnen verwerken trok Messiaen samen met zijn vrouw en pianiste Yvonne Loriod de natuur in. Yvonne liep dan met een bandrecordertje rond voor de exacte registratie, en Olivier met muziekpapier om in noten te noteren wat hij hoorde. Aan de compositietafel  gebruikte hij beide bronnen om de zang om te zetten in muziek. 

Verwacht geen lieflijk vogelgetwiet. Messiaen is een van de meest invloedrijke 20ste eeuwse componisten, die naast vogelgezang ook avantgardistische compositietechnieken paarde aan gregoriaanse zang, Indiase raga-ritmes, zijn volkomen idiosyncratische ideeën over kleur, zijn onverholen religiositeit, en nog zo wat fascinaties van hem. Dat levert muziek op die een moeilijk te doorgronden schoonheid bevat, maar die -als je je er aan overgeeft- je voortdurend heen en weer schopt tussen een comfortabele fauteuil en het hardste puntje van de keukenstoel. Ongelooflijk weelderig, kleurrijk en spannend.

Messiaens eerste vogelcompositie was Le Merle Noir. In 1952 gecomponeerd voor piano en dwarsfluit, gebruikt hij praktisch integraal de zang van de zwarte merel. Hier een versie met noten; ook zonder muziek te kunnen lezen, kun je de melodieën goed volgen.

Tussen 1956 en 1958 ontstond een veel omvangrijker werk gebaseerd op vogelzang: Catalogue d'oiseaux. Ieder stuk draagt de naam van een vogel, maar Messaen wilde niet alleen de zang van die ene vogel weergeven, maar ook de omgeving laten horen, andere dieren, dag, nacht, enzovoort. Het zijn razendmoeilijke stukken om te spelen, en misschien ook wel om te luisteren. Maar toch... tijdens een wandeling in de natuur verwelkomen we ook ieder geluid, iedere noot die de natuur voorbrengt. Ik probeer deze stukken altijd met dezelfde openheid op me in te laten werken.

Hier open je een playlist met alle werken uit Catalogue d'oiseaux.

Tot morgen!

Vogels in de muziek

De natuur gaat z’n eigen gang en vaart er wel bij, dat er minder auto’s rijden en b.v. weinig vliegtuigen vliegen. Op het nieuws hoorde ik dat voor vele mensen een nieuwe hobby is geboren, n.l. vogels spotten en de vogelgeluiden herkennen en zelfs nadoen. Volgens echte kenners moet je er waarschijnlijk wel mee opgegroeid zijn om te weten welke vogels je ziet en vogelgeluiden te herkennen, anders schijnt het toch wel erg moeilijk te zijn. Zoals de generatie van mijn moeder, inmiddels 93 en geboren op het platteland op een boerderij, zij kent vele geluiden. En bovendien stonden mijn ouders om 5 uur op (toen ze zelf nog jong waren) en ja dan zijn de vogeltjes al erg actief.

En toen hoorde je de vogelgeluiden ook beter, het was overal veel rustiger; bijna net zoals nu... veel minder verkeer en we kunnen de vogels meer horen.  Al bij al lijkt het me een leuke hobby, vogelaar te zijn en kunnen we ons nu waarschijnlijk meer identificeren met hun grote vrijheid, die wij nu minder hebben. Ik zou wel een interview met wat vogeltjes willen doen, wat zij ervan vinden, maar ja ik ben geen heilige Franciscus die met vogels en andere dieren kon praten.

En wat zullen de vogeltjes waarschijnlijk blij zijn met wekenlang die prachtige blauwe lucht. Hopelijk komen binnenkort de pimpelmeesjes weer in mijn vogelnestje, iets wat ze al jaren doen. Ze hebben er al gekeken. Als ik er tijd voor heb/neem, dan kan ik die druk in de weer zijnde vogeltjes urenlang observeren. Ik verheug me nu al op deze vogelmeditatie.

Voor wie toch graag het zingen van verschillende vogels wil leren kennen… er bestaat een boek 'vogelgeluiden in de tuin' van Andrea Pinnington. Via een knopje in het boek zie en hoor je de naam van de 12 meest voorkomende tuinvogels. Dit boekje was bedoeld voor kinderen, maar blijkt juist ook voor volwassenen enorm in trek.

Er is ook een videofilmpje waar je een aantal vogels voorbij ziet komen met de namen erbij.

Waarschijnlijk kunnen jullie genieten van de volgende video. Wat zijn hier aparte vogels bij. Het is een mooi duet in een kleurvolle uitvoering van Mozarts aria 'Papagena, Papageno! uit de opera 'Die Zauberflöte'.

Wat is de natuur betoverend mooi en puur, dat kun je bij de volgende video zien en horen:

Ik vind het zielig dat vele vogels in een kooi zitten en slechts in een woonkamer een beetje kunnen vliegen. Ik vind het niet zo’n 'intelligente lockdown'. Toch lijkt het erop dat deze vogel vrij positief blijft. Jullie ook? Je zou zo’n vogel in huis hebben, met steeds hetzelfde deuntje!

Dan nu onze eigen Nederlandse nachtegaal: Anouk met Birds. Ik vond het zo’n verademing dat er ineens een heel ander genre van zang kwam door Anouk op het Eurovisie Songfestival. Wat heeft ze een aparte diepe mooie stem.

De volgende video is van een heel ander kaliber… ik vind het grappig en het is een heel oud lied. Je kunt er op twisten en deze artiest doet op het eind een vogel na. Hij is het type van André van Duin en hij lijkt er zelfs wel op.

De volgende grote artiest met Three little birds van Bob Marley voeg ik er graag bij. Ik vind het lekkere muziek, de reggae… het maakt me blij en energiek. En in dit lied zingt Marley: "Don’t worry every little thing is gonna be all right". Ik zing het vaak hardop mee en bij zo’n liedje kan ik niet stil blijven zitten en dans en zing ik erop los. Zoals Bob Marley geloof ik er ook in: “Het komt allemaal goed”! 

Als iemand ziek is in Japan dan maken de familie en/of vrienden 1000 kraanvogels van gevouwen papier. Dat zorgt ervoor dat de patiënt weer beter wordt. Een kraanvogel brengt immers geluk. De kraanvogel zit ook in de Chinese Tai Chi. De kraanvogel spreidt zijn vleugels. Daar heet hij “Hemelse kraanvogel” en is volgens de Chinezen de schakel tussen hemel en aarde. Een fraaie boodschapper en een symbool van vrede en een lang leven. ... Volgens de traditie waren de hemelse kraanvogels de boodschappers van wijsheid.

Wereldwijd, maar vooral in Oost-Azië, is de kraanvogel symbool van gezondheid, lang leven, trouw en geluk. In Viëtnam is zijn afbeelding verwerkt in de nationale vlag, in Japan is de kraanvogel een beschermd en heilig dier.
Hier een opname van de kraanvogeldans, van de Aino, een volk dat in het noorden van Japan leeft. 

Zijn in Nederland niet alle vogels beschermd? Weten jullie nog van dat musje dat in de hal zat van de dominowedstrijd en dat doodgeschoten werd? Wat een ophef was dat!

Een vogelgroet van de natuurliefhebber Flower.

Hoe nu verder?

Anderhalvemetereconomie - een gratis verzoeknummer voor degene met het leukste anagram! En jawel, wederom heeft hij een link met het Coronavirus gevonden.

Het begint te schuren. Mensen schijnen er uit te willen, weg van huis, elkaar en de buren. Isolatie zonder zitvlees is een lastige optie. Je moet van goede huize komen als je de ledigheid met open vizier tegemoet wil treden. En nou worden de maatregelen ook nog verlengd, en terecht lijkt me. Als je moet kiezen tussen het beschermen van geliefden en naasten (en wie is er tegenwoordig niet je naaste) en het risico dat je over enige tijd 1 of meer mensen moet missen, lijkt me de keuze niet zo moeilijk.

Vandaag dus muziek over, al dan niet juiste, gemoedstoestanden, attitudes, insteken en adviezen om de crisis uit te zitten.

Een schoolvoorbeeld van onverstoorbaarheid is Ilja Iljitsj Oblomow, de hoofdpersoon in de roman Oblomow van Ivan Gontsjarow uit 1859. Een voorbeeld voor ons allen. De man die in de eerste 50 bladzijden niet verder gaat dan van zijn bed naar zijn stoel en daarna nog eens 100 bladzijden nodig heeft om z’n kamer uit te komen. Oblomow is een rijkeluiskindje voor wie alles in zijn jeugd gedaan werd en na z’n 18e zet hij dit leventje voort. Hij is niet in staat om beslissingen te nemen of actie te ondernemen, omdat hij zich niet druk kan maken om zaken waar anderen zich druk over maken. Een zegen en een vloek. Als hij bericht krijgt dat de financiële situatie van het landgoed waaruit hij zijn inkomsten krijgt snel verslechtert, kan hij niet ingrijpen. De crisis wordt bezworen, zoals alle problemen van Ilja Iljitsj, door zijn vriend Stoltz. Als hij na vele bladzijden verliefd wordt op Olga, en zij op hem, zit je hem als lezer vooruit te schreeuwen om door te pakken. Het heeft geen zin. Oblomow blijft de huwelijksdatum maar vooruitschuiven, waarop Olga vertrekt. Hij trouwt dan tegen het einde met z’n hospita die hem verzorgt als in zijn jeugd. Ilja Iljitsj sterft in zijn slaap, aan wat hij zelf “Oblomowitis” noemt, en kan nu eindelijk eeuwig slapen.

Hierbij “Jullie Oblomow” (artiestennaam van satiricus Vasili Gontsjarow) met 'In de rij’ (een lied over vaderland, termijnen, kommer en Stalin). Waarmee de sector Rap ook afgevinkt kan worden.

Het volgende voorstel komt van Bob Dylan. ‘Rainy Day Women #12&35’ uit 1966 met het refrein “Everybody must get Stoned”. Zoals met zoveel werk van Dylan is dit ook controversieel. De een zegt dat de musici dronken waren gevoerd door Dylan, de ander zegt dat er noch drank noch andere substanties werden getolereerd in de studio. Wel is er overeenstemming over het feit dat de meeste musici iets anders bespeelden dan hun eigen instrument en dat er een polonaise door de opnameruimte trok. Een “rainy day woman” is slang voor een joint, wat het idee dat het nummer drugsgebruik propageerde ondersteunde. Ook zag men er verwijzingen in naar het boek der spreuken in de bijbel. Dylan zei er in 1986 zelf over dat het nummer ging over mensen die buiten de gebaande paden treden/denken en daarvoor bestraft worden. Vandaar o.a. de regel “They’ll stone ya when you’re tryin’ to keep your seat”, die gaat over Rosa Parks. Dylan werd zelf “gestenigd” toen hij van het akoestische folkgeluid overstapte op het elektrische rockgeluid.

Nummer drie is het Nederlandse Het, met hun kraker ‘Ik heb geen Zin om op te staan’. Het uitgeklede, kale geluid van Het moet destijds ook als opmerkelijk opgemerkt zijn. Tegen de tijdsgeest in gaat dan weer 'Kom uit je Bedstee mijn Liefste’, ook van Bob Bouber.

Als laatste aanrader: gesamplede avant-garde geluidskunst. 

Open een link in apart tabblad, luister en zet het geluid uit. Open nieuwe link en doe hetzelfde, maar pas op met teveel water en pak niet de korte stukjes. Ga door met openen en als je er een stuk of zes hebt, zet dan overal het geluid aan. Als dat geen ontspanning oplevert! De liefhebber gooit er nog een stukje Olivier Messiaen tussendoor.

Hoorwurm

Kinderszenen

We gingen er echt maar eens voor zitten, de persconferentie van 2 dagen geleden. Mijn dochter in middelbare schoolleeftijd, mijn zoon op de basisschool, ik in de zorg... we keken dus met onze eigen belangen. Echt pizza-dinner, het beste er maar van hopen, en iedere uitspraak wegend... "wat betekent dit voor mij, ons, vrienden, cliënten, collega's." 
En toen dan bleek dat het allemaal nog wel even ging duren, nam de aandacht af, en het gefoeter toe. Wel positief dat mijn kinderen graag naar school willen. 
Het thuiswerken gaat best, maar soms ook lastig vol te houden. Het deed me denken aan de Loesje die ik zag langskomen (klik hier voor meer leuke corona-loesjes): 

Clara, de eerste, enige en eeuwige liefde van Robert Schumann 'verweet' haar man wel eens te speels te zijn, "wie ein Kind!" Als serieus componist liet hij dat niet op zich zitten, en terstond componeerde hij 30 kleine putzige Dinger, bijna allemaal hooguit een bladzijde lang. Hij koos er uiteindelijk 13 uit, en gaf de muzikale miniatuurtjes titels mee die met de (toenmalige!) kindertijd te maken hadden: 

Von fremden Ländern und Menschen | Kuriose Geschichte | 

Hasche-Mann | Bittendes Kind | Glückes genug | Wichtige Begebenheit | Träumerei | Am Kamin | Ritter vom Steckenpferd | Fast zu ernst | Fürchtenmachen | Kind im Einschlummern | Der Dichter spricht.

Inderdaad... bij mijn eigen kroost zullen niet al deze beelden op naadloze herkenning kunnen rekenen. Het ademt allemaal een wat romantische sfeer, die in 1838 (terecht of niet terecht) met de onschuldige kindertijd werd geassocieerd.

Maar ook op andere manieren zien we de romantiek, als stijlperiode, terug. Je verliezen in sprookjeswerelden, verlangen naar verre landen, de dromerige binnenwereld, tot en met het pijnlijke melancholische Weltschmerz waar menig dichter zich door liet meeslepen... je vindt het allemaal terug in de kleine maar beeldschone stukjes.

Voor iedereen die denkt dat de muziek ook voor kindermuzikantjes is gecomponeerd geldt een waarschuwing. Kinderszenen stelt weliswaar niet de allerhoogste eisen aan de pianist, maar ze zijn nog verdraaid lastig te spelen.

Robert Schumann groeide op als zoon van een uitgever slash boekwinkeleigenaar. Zijn vader had veel poëzie in de winkel, en de jonge Robert was daar grote delen van de dag te vinden, lezend, schrijvend en componerend. Zonder gebrek aan zelfvertrouwen wist hij dat hij beroemd ging worden, al wist hij niet waarmee. Nou, met componeren dus. (Altijd leuk om dat te kunnen vertellen van iemand die ook daadwerkelijk beroemd is geworden!). Maar zijn belangstelling voor literatuur en poëzie zou altijd blijven, en beïnvloedde zijn muziek diepgaand, zoals bijvoorbeeld de 140 liederen die hij in het uiterst vruchtbare jaar 1840 schreef. In dat jaar werd Clara 18 en konden ze eindelijk trouwen, zeer tegen de wens van Clara's vader en Roberts vroegere pianoleraar Friedrich Wieck in. 

Helaas zat het hun gelukkige huwelijk niet mee. Robert bleek manisch-depressief te zijn, en dat was in die tijd al helemaal onbehandelbaar. Na jarenlang gevecht tegen de aandoening, zag Robert in 1853 geen andere uitweg dan zelfmoord te plegen. Maar de sprong in de Rijn overleefde hij, en hij kwam in een kliniek nabij Bonn terecht. Clara heeft hem daar één keer kunnen bezoeken in 1856, twee dagen voor hij daar zou overlijden. Ze was daar kapot van, en heeft de rest van haar nog 40 jaar durende leven zwart gedragen.

Liefde en romantiek... je hoort het allemaal terug in de muziek van Schumann. Ook in de korte onschuldige stukjes die samen de 'Kinderszenen' vormen, als een klein palet van snel wisselende stemmingen.

Hier een opname van de legendarische Vladimir Horowitz.

Tot morgen!

Brian Eno 1

Wat heeft Brian Peter George St John le Baptiste de la Salle Eno met coronavirus te maken hoor ik u al denken. Nou, volgens mij niks, ik hou niet zo van samenzweringstheorieën. Maar dat is nog geen reden om geen aandacht aan hem te besteden. Eno is een van de interessantste mensen uit de (rock)muziekwereld van de laatste 50 jaar. Een van de redenen waarom is dat hij de studio ging gebruiken als instrument. Het geluid werd niet alleen opgenomen/geregistreerd maar, binnen de mogelijkheden van de studio, veranderd en aangepast.

Deze afleveringen gaan alleen over Eno en muziek. Zijn werk als muziektheoreticus, zijn installaties, videowerk etc. blijven buiten beschouwing, vanwege ruimtegebrek en omdat ik daar niks van afweet. 

Wel even aanstippen: in 1994 benaderde Microsoft hem om het opstartmuziekje voor Windows 95 te schrijven. De meesten van ons zijn dus niet onbekend met zijn werk. Eno zei hier later over:

The thing from the agency said, "We want a piece of music that is inspiring, universal, blah-blah, da-da-da, optimistic, futuristic, sentimental, emotional," this whole list of adjectives, and then at the bottom it said "and it must be ​3 ¹⁄₄ seconds long."^{[† 1]} I thought this was so funny and an amazing thought to actually try to make a little piece of music. It's like making a tiny little jewel.

De muziekcarrière van Eno kun je in 3 delen scheiden: zijn eigen muziek, zijn samenwerkingen en zijn werk als producer/inspirator voor anderen. In tijd lopen ze natuurlijk door elkaar heen.

Eerst maar eens het begin. Na het afronden van zijn studie aan het Winchester School of Art, was Eno in 1971 een van de oprichters van Roxy Music. Naast zijn kwaliteiten als synthesizer speler bracht Eno zijn extravagante look mee. Hij bleef de eerste 2 LP’s bij Roxy en startte daarna zijn solocarrière. Hierbij ‘Ladytron’ van de eerste LP van Roxy Music.

De eerste 3 LP’s van zijn solocarrière zijn een vreemde mix van o.a. electronica met bubblegummuziek en rockinvloeden. Op de eerste LP “Here come the Warm Jets”, experimenteerde Eno met de bezetting. Hij inviteerde een aantal musici waarvan hij dacht dat de speelstijlen met elkaar zouden botsen, in de verwachting dat de botsingen interessanter zouden zijn dan wat hij bedacht had. Het volgende nummer ‘I’ll come running' is van de 3e LP “Another Green World” uit 1975 met Robert Fripp op gitaar, en ja dat is interessant om te weten.

Ook in 1975 brengt Eno een LP met heel andere muziek uit. "Discreet Music" is de voorloper van Eno’s 1e volledig ambient album “Ambient 1: Music for Airports”. Ambient music is gebouwd op het concept “Ameublement Muziek" van Erik Satie. Zeer korte stukjes muziek die een oneindig aantal keren kunnen worden herhaald, oftewel "muziek die zich kan mengen tussen de geluiden van de messen en vorken bij het diner”. Zie de ‘Vexations’, hetzelfde motiefje dat volgens de aantekening op de partituur 840 maal herhaald moest worden. Hier 26 minuten door Reinbert de Leeuw. Luister dit 48 keer af voor de volledige duur. De “Pocket Theatre Piano Relay Team”, 12 pianisten (met o.a. John Cage en John Cale) en 2 reserves, deed het volledige werk op 9-9-1963. Één toeschouwer overleefde de meer dan 18 uur, 6 waren getuige van het einde waarop 1 van hen uitriep: “Encore”.

Het ziet er naar uit dat dit een serie gaat worden. Niet getreurd! Binnenkort meer.

Hoorwurm

China II

Onderstaande bijdrage is van Flower Ella, zoals ze in China werd genoemd. Als trouwe lezer van dit blog, heeft ze vandaag zelf een vaccin ontwikkeld om met ons te delen.

Nǐ hǎo 

你好,

Wat er ook in China gebeurd is of via China?…. het is en blijft voor mij een bijzonder land. 

Ik heb in China gewoond en met veel plezier gestudeerd en gewerkt in 3 verschillende ziekenhuizen. In Beijing, Nanjing en Guanzhou. Totaal andere ervaringen dan de indruk die je op de televisie krijgt. Ik zou willen dat we in Nederland zulke ziekenhuizen zouden hebben, zonder al die hectiek en hiërarchie en met zoveel liefde en ontspannende energie. Ik kan vergelijken want ik heb ook in een Nederlands ziekenhuis gewerkt.

Tal van vragen zullen bij vele mensen opkomen. Is het Kroonvirus in China geboren, ontwikkeld, overgevlogen van een vleermuis op de mens ? Is het man-made? Komt het door proeven in een laboratorium in Wuhan waar ze mee aan het experimenteren zijn? Is het een biowapen en/of komt het door 5G? Is het nu een pandemie of een plandemie? Het lijkt wel een Chinese muur (er is niet doorheen te komen). Het klinkt als Chinees voor mij en velen. 

Het woord “crisis” bestaat uit 2 Chinese tekens; 
1 teken betekent “gevaarlijk” en 

het andere teken betekent “kans”.

Nu naar de muziek. De mooiste show van muziek en dans, die ik ooit heb mogen meemaken is: SHEN YUN in 2018 in Breda. Het gaat over 5000 jaar Chinese beschaving. Ted Kavanau, de oprichter van CNN Headline News zegt hierover: “De oude Chinese wijsheid zal niet alleen het Chinese volk ten goede komen maar de hele wereld”.

Daarentegen vond ik de populaire Chinese Pekingopera op z’n zachtst gezegd niet fijn klinken. Als je in Beijing woont is dat natuurlijk een “must”. Ik merkte daar dat ik “Westerse muziekoren” heb. De aria’s met de meestal erg hoge tonen deden pijn aan mijn oren. Het klonk voor mij als kattengejank en dan 3 octaven hoger. Ik wilde het perse ondergaan maar intuïtief wilde ik gillend weglopen. We dronken geen thee uit Chinese porseleinen kopjes… die waren geheid gesneuveld. Ik zal jullie de Pekingopera besparen of misschien is juist nu de interesse gekomen; er staan genoeg filmpjes op youtube.

Hieronder een aantal video’s die jullie hopelijk in ontspannen sfeer brengen. Ik heb verschillende instrumenten gekozen, o.a. de Tankdrum, de Guzheng, de Citer, de Guqin, de Pipa, de Kalimba en de Erhu.

De 1^ste is met de Tankdrum of Steel Tonque Drum. Dat is een drum met verschillende tonen. Je kunt het met je handen bespelen of met drumsticks. 

De volgende muziek is met het Guzheng instrument + de Citer: de Guzheng is een traditioneel Chinees muziekinstrument dat behoort tot de Citer-instrumentenfamilie en heeft 21 snaren. Soms wordt de Guzheng verward met de Guqin. De Guzheng ligt aan de basis van de Japanse Koto. De Koto is oorspronkelijk afkomstig uit China. In de Japanse muziek is de Koto net zo belangrijk als de piano in de Westerse muziek. Hier komt de Guzheng.

Muziek met een ander instrument: de Guqin. Dit is de Chinese Citer. Dit muziekinstrument heeft 7 snaren; er zijn ook varianten met 5 en 10 snaren. De Guqin is een van de oudste bekende snaarinstrumenten en wordt ook vandaag nog bespeeld. In de volgende video hoor je de Guqin en de Tankdrum.

De bekende vrouw: Wu Man, vaak ook Man Wu genoemd is een Chinese Pipa speler en componist. Ze staat bekend om haar brede scala aan muziekstijlen en het introduceren van de Pipa. In de volgende video speelt ze op een grandioze manier de Pipa in een Concerthall. De Pipa is een Chinees snaarinstrument. Het wordt ook wel Chinese luit genoemd. De compositie heet "White snow in Spring" (Wat wij ons nu niet kunnen voorstellen). Waarschijnlijk wordt met de “White snow” de witte bloesem bedoeld.

De volgende muzikant speelt op de Kalimba. Ik ken het instrument als Sansula. Ze zijn in verschillende toonsoorten te koop. In de volksmond wordt de Kalimba/ Sansula ook wel “vingerpiano” genoemd. Deze muziek is voornamelijk geschreven voor degene die moeilijk in slaap kunnen komen:

Voor wie nog meer Chinese muziek wil horen kan ik je het Erhu Concerto aanbevelen. Erhu is een snaarinstrument met 2 snaren en dit instrument schijnt het meest overeen te komen met de menselijke stem. Oordeel zelf.

Geniet ze.

Graag zou ik tegen alle regeringen willen zeggen wat de Chinese wijsgeer Lao Tse heeft gezegd: “Te leiden, maar niet te heersen, dit is de wonderlijke deugd”.
Lieve mensen als je het nu helemaal niet meer weet, dan kun je altijd nog de wijsheid uit het boek de “ I Tjing” halen.

Veel kansen gewenst.

Lentegroet, Flower.