De verspreiding van het coronavirus gaat nietsontziend door. Voor een groot gedeelte komt dit door het gebrek aan een afdoende aanpak. Voor een ander gedeelte komt dit, of gaat dit nog komen, door de desinteresse en misdadige stupiditeit van leiders die hun eigen belangen belangrijker vinden dan het leven van degenen die hen gekozen hebben. De namen staan in de krant.
De aan het wankelen gebrachte Britse regering, de Paus alleen op een verlaten St. Pietersplein, pieken die nog moeten komen, geïnfecteerden die geen symptomen vertonen, nee het gaat nog niet goed.
Een continent waar men het hart voor vasthoudt is Afrika, de geboortegrond van ons allen.
Het virus begint daar nu in diverse landen voet aan de grond te krijgen, van noord tot zuid. Door een gebrek aan geld en een gebrekkige gezondheidszorg (zie slavernij en wingewest) verwacht men dat het coronavirus daar talloze slachtoffers gaat maken. Ook kent Afrika de nodige dictators die slechts op hun miljarden en die van hun clan letten, hun namen staan nog niet in de krant. Hopelijk is er in de steden in midden-Afrika nog infrastructuur die opgezet werd voor ebola en andere infectieziekten. Op het platteland zal het een andere verhaal zijn: hoe kun je je afzonderen in een krottenwijk/vluchtelingenkamp/dorpje, wat kun je doen als er niet genoeg water is om je handen te wassen, geen lokaal vervoer, geen kliniek. Het zijn niet per definitie de sterksten die de zwaarste lasten moeten dragen.
Vandaag dus Afrikaanse muziek.
Het eerste nummer is de Elephant-hunting-song van de Mbuti pygmeeën. De pygmeeën kunnen ruwweg verdeeld worden in 3 geografische groepen en wonen (nog) in Centraal Afrika, in diverse geïsoleerde gebieden in en rond de Republiek Congo, van Gabon tot Ethiopië.
De pygmee-cultuur is doordrongen van muziek met liederen voor ontspanning, speciale gelegenheden en gezamenlijke activiteiten en gaat vele eeuwen terug. Hier zijn pygmeeën voornamelijk bekend door hun kleine gestalte, mogelijk teweeggebracht door een tekort aan vitamine D vanwege een gebrek aan ultraviolet licht in de regenwouden waar ze wonen. Pygmee-muziek heeft diverse westerse artiesten geïnspireerd, van Zap Mama tot Brian Eno (over wie nog wel eens een apart stuk komt).
Een West-Afrikaanse griot is een troubadour zoals de middeleeuwse minstreel. Hij/zij weet wat er speelt en is het levende archief van de tradities van het volk/dorp, zoals bij de Mandé volkeren. Vaak ook wordt de griot gezien als een leider vanwege zijn rol als adviseur van koninklijke personen. Door middel van liederen worden oude verhalen en tradities vastgelegd en van generatie op generatie doorgegeven. Dit kost vele jaren studie en is zwaar werk onder de leiding van een leraar die vaak een vader of oom is.
In 2008 bracht Toumani Diabaté de CD ’The Mandé Variations’ uit. Toumani komt uit een een Malinese familie van griots en bespeelt de kora. In 1988 bracht hij zijn eerste album uit in het westen. In de jaren daarna werkte hij onder meer samen met Taj Mahal en Björk. In 2008 bracht Diabaté een instrumentale kora cd uit getiteld ’The Mandé Variations’. Van dit album komt het nummer ‘Kaouding Sissoko’, een ode aan een andere kora bespeler.
Afrikaanse muziek heeft vele muziekstijlen over de hele wereld voortgebracht en beïnvloed, waaronder de Blues, Jazz, Latijns-Amerikaanse muziek, en westerse musici als Ginger Baker, Talking Heads en Paul Simon geïnspireerd. Als uitsmijter vandaag de samenwerking tussen Youssou N’Dour, Angelique Kidjo en Peter Gabriel onder de ogen van een vermoeide Mandela: ‘In your eyes’.
Andere bekende Afrikaanse musici zijn: Baaba Maal, de net overleden Manu Dibango, Fela Kuti, Rokia Traoré, Orchestra Baobab, Papa Wemba en Ladysmith Black Mambazo.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten