I Don't Need No Doctor

Het muzikaal vaccin van vandaag is geschreven 

door medemuziekliefhebber Hoorwurm

Maandag zijn de coronamaatregelen door de regering weer verscherpt. We worden steeds meer met de werkelijkheid geconfronteerd en dat is niet prettig. Verveling en baaldagen liggen op de loer. Ook op maandag zag ik een rekenvoorbeeld op de BBC:

GEEN sociale isolatie:

als 1 persoon geïnfecteerd raakt en die persoon houdt zich niet aan de richtlijnen - hij/zij gaat nog bij familie/vrienden langs, moet echt nog even boksen/naar het strand etc.- dan heeft hij/zij na vijf dagen 2,5 andere mensen geïnfecteerd. Als die nieuwe besmettingen ook niet aan sociale isolatie doen, dan infecteren zij per persoon ook weer 2,5 anderen na 5 dagen. 

Na dertig dagen komt het totale aantal besmette personen dan op 406!

WEL sociale isolatie:

als 1 persoon geïnfecteerd raakt en die persoon blijft zoveel mogelijk thuis en houdt afstand bij het boodschappen doen etc., dan heeft die persoon na vijf dagen mogelijk 1,5 anderen besmet. Als die nieuwe besmettingen ook aan sociale isolatie doen, dan infecteren ze samen veel minder anderen die weer minder anderen besmetten en komt het totaal aantal geïnfecteerden na dertig dagen op 15!

Een wereld van verschil.

We zitten dus niet binnen passief uit onze neus te consumeren, neen, we zijn actief bezig om de epidemie te beteugelen. Keep up the good work! (alles moet tegenwoordig in het Engels schijnt het.)

In de huidige omstandigheden kunnen vroeger onschuldige titels een zeer negatieve lading krijgen. Denk aan ’Touch me’ van The Doors of ‘Reach out and touch (somebody’s hand)', de eerste solo-single van Diana Ross. Dit laatste nummer werd, samen met Josephine Armstead, geschreven door Ashford & Simpson, een songwriters team dat ook zelf lp’s uitbracht. 

Het volgende nummer werd ook door hen geschreven, maar werd een flop in hun uitvoering. Pas in de uitvoering van Ray Charles werd het een wereldwijde hit. ‘I don’t need no doctor', een liefdesliedje over iemand die precies weet waar de klachten vandaan komen: de afwezigheid van zijn geliefde, klinkt nogal aanmatigend in deze tijd waarin gezondheidswerkers en onderzoekers ons de weg moeten wijzen.

Ray Charles (1930-2004) wordt beschouwd als een van de groten in de populaire muziek, onder andere door het vermengen van diverse stijlen zoals jazz, blues en country. Hij had enorme invloed op andere artiesten van Van Morrison tot Joe Cocker, die wilde zingen als Charles. Hij had menige hit, succes over de hele wereld en werd overladen met prijzen; Charles kwam niet veel tekort. Hij had 12 kinderen bij 10 vrouwen, maar dat valt hem niet aan te rekenen want hij was blind vanaf z’n zesde.

Een andere versie is die van Steve Marriott. Marriott (1947-1991) vormde met de eveneens veel te vroeg overleden Ronnie Lane de kern van The Small Faces, bekend van hits als ‘Itchicoo park’ en het door Marriott geschreven ’Tin Soldier’. In 1969 verliet hij The Small Faces om met Peter Frampton Humble Pie te beginnen. Deze band hield zich meer bezig met bluesrock en ook enige Noorse en hard rock invloeden zijn in hun versie van ‘I don’t need no doctor’ te bespeuren. Alhoewel Marriott een heel leuk stukje gitaar kon spelen, komt dat er in dit nummer niet helemaal uit. Er staat nog meer van hem op utube.

Jazzgitarist John Scofield (1951) bracht in 2005 een hele cd uit met werk van Charles, getiteld “That’s what I say’.  Hij wordt, samen met Pat Metheny en Bill Frisell, beschouwd als een van ‘de grote drie’ van de laat 20ste eeuwse jazzgitaristen. Scofield speelde in de zeventiger jaren onder meer met Chet baker en Billy Cobham. Tussen 1982 en 1985 speelde hij met en bij Miles Davis en verder met zowat iedereen die er in de jazz toe doet. Ook heeft hij zijn eigen bands en langdurende collaboraties (zie Medeski, Martin & Wood). 

De liefhebber kan eventueel ook luisteren naar de originele jazzier single  

Stay at  home, use your phone.

Hoorwurm