Deze musicalsong ging de geschiedenis in als een van de vele hits van de briljante liedjes-smid Cole Porter, maar eigenlijk is de tekst van ene Bob Fletcher, een mijnbouw-engineer en getalenteerd vrijetijdsdichter. Hij verwoordde het cowboygevoel treffend in dit gedicht, en Porter kocht het voor $250, om het vervolgens ingrijpend te verbouwen tot het spitsvondige liedje dat we nu kennen, en dat een plek kreeg in de filmmusical Adios, Argentina uit 1934.
Oh give me land, lots of land, and the starry skies above Don't fence me inLet me ride through the wide open country that I love Don't fence me in
Roy Rogers was de archetypische zorgeloze cowboy die als eerste het vrije onontgonnen leven bezingt in de film. Tien jaar later zong hij het nummer opnieuw in de film Hollywood Canteen, waar het precies dezelfde sfeer ademt. Het vrijheidslievende sentiment bleek aanstekelijk, want sindsdien is het countryliedje door ontelbare andere artiesten gezongen, waardoor het steeds in een ander stilistisch jasje werd gestoken.
Hier is Bing Crosby samen met The Andrews Sisters, die met hun onovertroffen samenzang een prachtige feelgoodversie neerzetten. Naar verluidt liepen Crosby en de zusjes zonder voorkennis de studio in, en vereeuwigden het nummer in een half uur tijd. Een goed verhaal is altijd waar, zullen we maar zeggen.
Dat het ook jazzy kan bewijst de zangeres Ella Fitzgerald. Ze laat zich in 1956 begeleiden door een terughoudende maar o zo swingende big band, die alle ruimte laat voor haar subtiele vocale acrobatiek.
Tot slot nog een cover van David Byrne, bekend als de frontman van de Talking Heads. Zoals wel vaker baseert hij zijn nummers op het ritmische fundament van de percussie. Het gebruik van de trommels, de accordeon en viool, en de wat lossere samenzang geven het geheel een wat meer folky en zelfs activistisch accent. Het verlangen van de cowboy getransformeerd tot de eis van het volk.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten