Jesus' blood never failed me yet

Thuis-quarantaine kan pas als je een thuis hebt waar je je achter de muren kan verschansen om virussen buiten, of als het te laat is, binnen te houden. Dat geldt niet voor dak- en thuislozen, die in een situatie zitten die in ons welvarende deel van de wereld eigenlijk niet zou moeten mogen. En het gaat om zo'n 40.000 mensen in Nederland.
Gelukkig werd het verstandige beleidsmakers in de zorg snel duidelijk dat de opvangcentra waar deze groep op aangewezen is, nooit aan de geldende richtlijnen van afstand houden en vaak handen wassen kunnen voldoen. Komt nog bij dat mensen zonder vast verblijfsadres moeilijker in de gaten te houden zijn, en dus moeilijker bereikbaar. 

Het is alle gemeenten in ons land nu opgedragen om voor een passende hoeveelheid slaap- en verblijfsplekken te zorgen, en quarantainelocaties in te richten. Sporthallen, vakantieparken... alles om maar verdere ongecontroleerde verspreiding van het gewraakte virus te voorkomen.
Zoals gezegd levert het Leger des Heils noeste inspanningen in deze kwestie, vanuit geloof en maatschappelijke betrokkenheid. Speciaal daarvoor is de actie 'Thuisblijven, hoe dan?!' in het leven geroepen. Ze vangen met hun organisatie 15.000 dak- en thuislozen op, en trekken nu ook hard aan de bel om aandacht te krijgen voor de problemen van dit moment, en om hulp te krijgen bij hun pogingen de nood te lenigen.

Daarom vandaag in het muzikaal vaccin aandacht voor een compositie die door componist Gavin Bryars in 1971 is gemaakt. Hij heeft een geluidsopname van een religieus lied, gezongen door een Londense zwerver (bijgenaamd 'Tramp'), van orkestrale begeleiding voorzien. Het lied is kort, slechts 13 maten, maar als het voortdurend herhaald wordt, groeit het uit tot een aandoenlijke en indringende mantra.
We geven Bryars zelf even het woord over de ontstaansgeschiedenis:

In 1971, toen ik in Londen woonde, werkte ik met een vriend, Alan Power, aan een film over het ruige leven in het gebied tussen Elephant and Castle en Waterloo Station. Tijdens het filmen begonnen sommige mensen dronken te zingen – soms stukken opera, soms sentimentele ballads – en eentje, die overigens helemaal niet dronk, zong een religieus lied "Jesus' Blood Never Failed Me Yet". Dit lied werd later niet in de film gebruikt en ik mocht alle ongebruikte delen meenemen, waaronder dit stuk.

Toen ik dit thuis speelde, merkte ik dat zijn gezang mooi gelijk liep met mijn pianospel, en ik maakte er een simpele begeleiding voor. Ik merkte ook dat het eerste deel van het lied – 13 maten lang – een mooie "loop" vormde die zich op een enigszins onvoorspelbare manier herhaalde. Ik nam de band mee naar Leicester, waar ik werkte op de afdeling Fine Art, en kopieerde deze op een continue geluidsband, erover nadenkend of ik er misschien een orkestrale begeleiding aan toe zou voegen. De deur van de opnamestudio opende naar een van de grote ontwerpstudio's en ik liet de band doorkopiëren, met de deur open, toen ik een kop koffie ging halen. Toen ik terugkwam, was de normaal erg rumoerige studio opeens onnatuurlijk ingetogen. Mensen bewogen zich veel rustiger door de studio dan normaal en sommige zaten op een stoel zachtjes te huilen.

Ik was verbijsterd, tot ik besefte dat de band nog steeds speelde en ze getroffen waren door het gezang van de oude man. Dit overtuigde me van de emotionele kracht van de muziek en van de mogelijkheden die door het toevoegen van een eenvoudige, maar geleidelijk evoluerende, orkestbegeleiding zou ontstaan die de nobelheid en het simpele geloof van de zwerver zou respecteren. Hoewel hij stierf voordat hij kon horen wat ik met zijn zang had gedaan, blijft het stuk een welsprekend maar ingetogen getuigenis van zijn geest en optimisme."

Bron: wikipedia

Het hypnotiserende effect van het lied bleef niet beperkt tot de studio waar het voor het eerst geklonken heeft. De oorspronkelijke versie (van 25 minuten) ging in 1972 in première, en werd in 1975 op vinyl uitgebracht. 

In 1993 werd een versie van 74 minuten (lees: CD lengte) uitgebracht, met aanvullende zang van Tom Waits, die zoals gewoonlijk wel raad weet met het 'zwerversgeluid', in zijn geval inclusief whiskey. Het mooie is dat de instrumentale begeleiding nog weer meer mutaties ondergaat onder de onveranderlijke stem van Tramp.

Maar in de jaren die daartussen liggen, en die nog volgden, zijn er meerdere choreografieën gebaseerd op de compositie, en verschillende bewerkingen gemaakt. Een heel curieuze indie-variant wordt door het experimentele collectief The Music Tapes ten beste gegeven, tijdens de altijd leuke Tiny Desk Concerts van de zender NPR music (ga daar grasduinen!). Het bedoelde fragment begint op 10m48s:

Tot morgen!