Mooi moment natuurlijk. Het is een iconisch nummer geworden dat is komen te staan voor de kracht die we kunnen putten uit de wetenschap dat we er niet alleen voor staan, hoe moeilijk het ook mag worden. Of het feit dat het nummer door voetbalclubs als eendrachtshymne wordt gebruikt in dat plaatje past, kan misschien beter door voetballiefhebbers worden beoordeeld. Want ook toen de pas vrijgelaten Mandela na een ereconcert dit lied spontaan hoorde aanheffen, en hij vroeg wat dat voor lied was, gaf iemand de uitleg "Een voetballiedje".
Toch was het zo niet meteen bedoeld. Veel mensen gaan er vanuit dat Gerry and the Pacemakers het zelf hadden geschreven toen ze het voor hun FC Liverpool zongen, maar het nummer was toen al bijna 20 jaar oud.
Oorspronkelijk is het een song van het beroemde schrijversduo Rodgers and Hammerstein uit de musical 'Carousel' (1945), en wordt het gezongen door Netty die daarmee Julie moed inzingt omdat ze net haar man heeft zien doodgaan. Julie kan het op dat moment om invoelbare redenen zelf nog niet zingen. Tamelijk melodramatisch geacteerd, hoewel het lied wel heel effectief is als het op het einde van de film weer gezongen wordt door iedereen, nu ook door Julie, aangemoedigd door de geest van haar overleden man die daarna eindelijk rustig kan gaan hemelen, wetend dat zijn vrouw het wel gaat redden zonder hem. Beide scènes, hier in de filmversie uit 1956, zijn hier achter elkaar geplakt.
Vanaf 1945 zijn er talloze artiesten geweest die het hebben gezongen en uitgebracht, waaronder de grootste namen in verschillende genres: Frank Sinatra, Barry Manilow, Aretha Franklin, Doris Day, Louis Armstrong, Kiri te Kanawa, Mahalia Jackson, Roy Orbison, Mario Lanza, Elvis Presley, The Three Tenors, Die Toten Hosen, Alicia Keys.... en om artiesten van eigen bodem niet over te slaan: André Hazes, André Rieu, Davina Michelle, en natuurlijk Lee Towers die het als rechtgeaarde Feyenoorder succesvol aan zijn club wist te koppelen, in navolging van Liverpool.
De steunende boodschap in de tekst, de opgaande lange zanglijnen en het uitgestelde slotakkoord geven ons kennelijk allemaal een gevoel van hoop en vertrouwen. Dat een soulzangeres als Patti LaBelle daar wel raad mee weet bewijst het volgende filmpje. Want hoewel het is opgenomen in het roemruchte Apollo-theater in New York (als je daar eens bent, ga er een show zien!), het zou zo een kerkdienst kunnen zijn met deze right-in-your-face-geloofsbelijdenis! De vocale (en fysieke) vrijheid van LaBelle is hoe dan ook indrukwekkend, en verbijstert zelfs een aantal leden van het koor.
Helemaal aan de andere kant van het expressieve spectrum zit een oude Johnny Cash, die enkel begeleid door een kerkorgel een breekbare en doorleefde versie van het lied laat horen.
Bijzonder hoe een lied uit een musical op deze manier uitgroeide tot een hymne van verbinding.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten