We kennen de tip al om tijdens het handen wassen twee keer 'Happy birthday' te zingen, dat zou dan de gewenste tijd beslaan om het eventueel op de huid gevestigde virus een gevoelig lesje te leren. Dat het liedje zelf volkomen off topic is doet uiteraard niet zoveel terzake, maar ik vind het persoonlijk leuker als dat wel zo is. Zo leerde ik bij onze verplichte EHBO-training dat het tempo van het reanimeren exact wordt aangegeven door het liedje 'Staying alive' van de Beegees. Hoe ernstig de handeling ook mag zijn, inhoudelijk is het zo passend, dat 't bij mij en mijn collega's wel even op de lachspieren sloeg. Maar het werkt wel, al ben ik gelukkig nog nooit door de realiteit op de proef gesteld.
Inmiddels zijn er ook artiesten die een eigen liedje hebben aangepast. Zo deed Neil Diamond een goedbedoelde duit in het coronazakje door zijn wereldhit Sweet Caroline om te werken tot 'Hands.... washing hands'.
Voor het (heel wat) jongere publiek in ons eigen taalgebied hebben de meiden van K3 zich ingespannen om het belang van handenwassen onder de aandacht te brengen, door hun liedje 'handjes draaien' tijdelijk om te dopen naar 'handjes wassen'. Het is niet te hopen dat ze het schrobben even lang willen laten duren als het liedje zelf, want dan blijft er van de tere kinderhandjes weinig over.
Hoe dan ook, om ons te herinneren aan het reinigen van de handen staan ons inmiddels wat muzikale hulpmiddelen ter beschikking.
Hoe zit dat met het afstand houden?
Voor deze hele crisis vond ik boodschappen doen een redelijk aangenaam klusje. Met mijn onvermijdelijke airpods in mijn oren met goeie muziek of boeiende podcast, trok ik mijn baantjes tussen de schappen, en was ik me nauwelijks bewust van de afstand die ik tot mijn medeklanten had.
Dat is nu wel even anders! Onverbiddelijk dien ik me op te stellen bij de ingang van de winkel, waar ik verplicht ben een zojuist ontsmet karretje aan te nemen om de juiste afstand te waarborgen. Binnen volg ik gedwee en risicobewust de geel met zwarte tapes, onderwijl angstvallig de juiste afstand inschattend. Ik ben meer bezig met anticiperen op welk punt in mijn voorgenomen route ik in de problemen kan komen, en daarmee anderen in de problemen kan brengen, dan met het likkebaardend afwerken van mijn boodschappenlijstje. Ik schrik op mijn beurt van de schrikachtige sfeer die in het winkelpand heerst; ik heb vele malen liever de ongeïnteresseerde minding my business-gang dan het verontschuldigende geschuifel van de laatste weken.
Misschien kan een wat opgewekter deuntje enige verlichting brengen hierin.
Een hit is vaak een hit omdat het blijk heeft gegeven zich in het geheugen te kunnen nestelen. De muziekindustrie heeft al veel geïnvesteerd in het blootleggen van de werkzame principes op basis waarvan een liedje een hit wordt, tot en met tal van logaritmische analyses toe. Maar uiteindelijk -en dat is het mooie- blijft het een ongrijpbaar iets, dat toch vooral afhankelijk is van de originaliteit en talent van een enkele artiest. En om een liedje een plekje in ons collectieve muzikale geheugen te laten krijgen is een mistige combinatie van muzikaliteit, intuïtie, being connected, en timing. Waarschijnlijk vergeet ik nog wel iets.
Het punk/new wave-bandje The Police, met frontman en belangrijkste schrijver Gordon Sumner, beter bekend als Sting, deed het vanaf hun eersteling 'Outlandos d'Amour' (1977) prima. Het album bevatte meteen aanstekelijke nummers als 'Roxanne' en 'Can't stand losing you'. Als je iets zou moeten zeggen over waarom die twee hitpotentie bleken te hebben, dan valt het repeterende karakter van de refreintjes op, zodat er een zogenaamde 'hook' ontstaat... inderdaad, iets waaraan je aandacht blijft haken.
Ook 'Don't stand so close to me' maakt gebruik van die herhaling met weerhaakjes in onze aandacht. Voor de liefhebber: merk op hoe in de zanglijn consequent de eerste tel wordt overgeslagen. Gecombineerd met de vage reggae-neiging om ook ritmisch geen nadruk te leggen op die eerste tel, geeft het geheel een stuwende groove. Je merkt het: ik doe ook een poging om de hit-kracht van een liedje muzikaaltechnisch te verklaren.
Of je het laatste nou kunt volgen of niet, en of je misschien andere oorzaken ziet voor de weer-hookjes in dit liedje, laten we de nesteling in ons geheugen omarmen, en het steeds zingen als we boodschappen gaan doen. Als reminder om afstand te houden, maar op een opgewekte vrijmoedige manier.
En niet naar de verder tekst luisteren, want die gaat heel ergens anders over. Het beschrijft de flirterige sfeer tussen docent en highschoolmeisjes. Inclusief erudiete verwijzing naar Nabokovs geweldige roman 'Lolita'. Afhankelijk van in welke periode Sting de vraag gesteld werd of het autobiografisch is (hij was ten slotte docent voordat ie met de Police bekendheid kreeg), antwoordt hij bevestigend of ontkennend. Maakt niet uit. Kunst is er om ook minder welgevoeglijke sentimenten te (v)erkennen.
Nog een leuk wist-je-datje: toen Dire Straits precies hetzelfde melodietje gebruikte in hun nummer 'Money for nothing', maar dan met de woorden 'I want my MTV', klaagde Sting de band meteen aan. Ze schikten de zaak door Sting de backing vocals te laten doen, en hem co-writing credits te geven.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten