Neil Young 2

Ik wilde hier eerst de link naar de geweldige dubbel verzamel cd’s met "the best of" van 1966 tot 1976 “Decade” (2 cd’s, 35 nummers voor €16.99) geven, maar dan zou er hier en daar toch te weinig achtergrondinformatie zijn.  

Waar waren we? 1969 en Neil brengt zijn tweede lp uit, “Everybody Knows This is Nowhere”. De eerste lp waarop Crazy Horse te horen is (en de 18 jarige Nils Lofgren), de begeleidingsband die Neil het grootste deel van zijn carrière bijstaat. Young wisselt gedurende zijn leven regelmatig van begeleidingsband. In een documentaire zei hij (ik parafraseer): het was altijd voor de muziek, het is triest. Het werd hem niet altijd in dank afgenomen. Op deze lp staan vier nummers die tot het standaardrepertoire van Young zijn gaan behoren: 'Cinnamon Girl’, ‘Down by the River’, ‘Everybody Knows This is Nowhere’ en ‘Cowgirl in the Sand’, allemaal geschreven op één dag waarop Neil met 39 graden koorts in bed lag. Allemaal stevige nummers met cryptische teksten. Wie hier niet van houdt, houdt niet van herrie. Met een van Antonio Jobim geleende solo, ‘Cinnamon Girl’ live 1991:

Niet alleen voor oude mannen, dus. Young schrijft regelmatig emotionele, vaak lijfelijke maar altijd melodieuze muziek. Ok, af en toe ontspoort hij live ook, zoals een beetje te horen op het eind. Deze opname stamt uit de “zoem en ruis” periode waarin het oeverloos gepiel en geëtter wel 10 minuten of meer kon aanhouden. En nee, vrolijk maakt dat niet; dat gaat af van de zuivere speeltijd. Ook kun je in deze opname een goeie blik werpen op “Old Black”, de Gibson Les Paul Goldtop uit 1953, een van de, vermoed ik, weinige gitaren met een eigen pagina op Wikipedia. Een muzikant kan een instrument naar zijn/haar wensen laten bouwen of wat tijdelijke aanpassingen doen aan een bestaand instrument, maar een violist gaat niet rotzooien met zijn/haar (vanaf nu z/h) Stradivarius en een pianist niet met z/h of andermans Steinway. Als gitarist kon dat nog wel (en Neil deed dat uitgebreid) omdat er nog niet zo’n historie achter zat. Maar tegenwoordig worden oude(re) modellen collectors items en ze kunnen miljoenen opbrengen als een bekende gitarist erop gespeeld heeft. Daar ga je ook niet meer aan sleutelen, die gaat de kluis in.
Genoeg geneuzel Hoorwurm, muziek! Zelfde lp, ‘Down by the River’:

Neil is niet de meest technisch begaafde gitarist, zeker niet in het begin van zijn carrière, maar hij weet de emotie er wel uit te peuren. 

Volgende lp: “After the Gold Rush”. Diverse nummers op de lp werden geschreven voor een gelijknamige film die er nooit kwam. Waaronder het titelnummer, ‘After the Gold Rush’:

Van een heel andere orde is ’Southern Man’, een aanklacht tegen het historische en het voortdurende racisme in de zuidelijke staten van de VS. Hier in een opgerekte versie van CSN&Y 

Lynyrd Skynyrd bracht een nummer uit dat een antwoord was op dit nummer en nog meer op ‘Alabama’ (van de lp “Harvest” uit 1972), een andere aanklacht tegen racisme van Neil, ’Sweet Home Alabama’ (I hope Neil Young will remember, a southern man don’t need him around). Neil gaf later aan dat de kritiek terecht was aangezien de tekst van ‘Alabama’ neerbuigend en beschuldigend was.  

Hoorwurm