Dré bracht het gesprek snel op een geliefde Franse componist, Francis Poulenc. Ik heb al een keer een vlog aan een pianoconcert van hem gewijd, maar vandaag stelde Dré voor naar Poulencs 'Aubade' te luisteren. Een aubade is een (lof- of liefdes)zang voor in de ochtend, zoals een serenade voor in de avond is.
De Aubade van Poulenc is geschreven voor piano en kamerorkest, en begint met een soort signaal van de koperblazers, als een 'reveille'... "ontwaakt!" Daarna volgen de speelse fragmenten elkaar in rap tempo op, met de bekende speelsheid en grilligheid die we van Poulenc wel vaker horen. Het stuk is geschreven in 1929, toen Poulenc 30 was; zo te horen een jonge man met veel humor en joie de vivre.
Maarten vertelde dat hij de pianist Lang Lang het tweede deel van het eerste pianoconcert van Tsjaikovski had horen spelen, en dat hij dat erg mooi had gevonden. Gelukkig was de uitvoering ook op YouTube te vinden.
De Russische componist schreef het in 1875, en het leek erop dat hij het onspeelbaar moeilijk had gemaakt; niemand had bij de première gedacht dat het uiteindelijk toch nog zo populair zou worden.
Het tweede deel begint en eindigt rustig, maar halverwege moet de pianist toch echt de handen uit de mouwen steken omdat het daar erg virtuoos wordt.
Naar aanleiding van de uitvoering (en het gedrag) van Lang Lang ontstond een interessante discussie. We deelden over het algemeen de mening dat Lang Lang zich een beetje lijkt 'aan te stellen', terwijl hij heel erg knap en goed speelt. Het leidt soms een beetje af, of laat je anders naar de muziek luisteren. Als je je ogen dicht zou doen, zou je de muziek dus anders ervaren. Hoe belangrijk is beeld eigenlijk?
Frank vond dat Lang Lang heel mooi zoekend begon, en daarmee als het ware een uitnodiging deed aan het publiek om gewoon maar mee te gaan op de zoektocht. Maar halverwege sloeg dat volgens Frank abrupt om toen Lang Lang zich opeens 'camerabewust' toonde; vanaf toen was het zoeken voorbij, en werd het koketteren. Bovendien meende Frank dat hij zich als solist erg boven het orkest opstelde, waardoor een concert als dit geen gelijkwaardige prestatie meer was. Kon dat ook anders? We gingen op zoek, en kwamen bij de Argentijnse pianiste Martha Argerich uit, waarvan ook een uitvoering op youtube te vinden is.
Een totaal andere manier van spelen; zij kijkt eerder boos of in ieder geval naar binnen gekeerd. Maar alweer is natuurlijk de vraag of je niet beter je ogen dicht kan doen. Wat hoor je dan?
Ook over haar uitvoering waren we over het algemeen positiever. Voor mij krijgt het grillige tweede deel meer logica en samenhang in Argerichs handen. Anderen vonden het ook meer samen met het orkest gespeeld, en had ze vloeiender spel.
Twee meesterpianisten aan het werk, allebei totaal anders. Ellen voegde nog toe dat ze het toch knap vond dat Lang Lang met zoveel liefde piano leek te spelen, ondanks het feit dat zijn vader hem zo rücksichtlos voortgejakkerd schijn te hebben.
Tijd voor een ander genre. Frank moest denken aan een mooie akoestische versie van 'I'm Ready' van Bryan Adams. In de jaren '90 waren de unplugged-concerten van MTV heel populair. Hier speelt een heel orkest mee, en krijgt een fluit een belangrijke rol naast de zang van Adams.
Ellen is verklaard fan van de muziek van Burt Bacharach, niet zelden de grap makend dat er 'Bach' in zijn naam te vinden is. De rijke instrumentatie die we net bij Bryan Adams hoorden is bij deze Amerikaanse songsmid standaard, en de emotionele lading en technische kwaliteit van zijn liedjes maken dat al veel artiesten zijn muziek opgenomen en uitgebracht hebben.
In 1997 werkte Big Burt met Elvis Costello samen. Costello flirtte al eerder met genres waar hij een vreemde eend in de bijt was, maar dat maakt juist dat de combinatie prikkelend is. In de loop der jaren schreef hij ook muziek samen met het klassieke Brodsky Quartet, en zong hij samen met zangeres Anne Sofie von Otter, coverde Aznavour en nam nummers op van de legendarische Allenn Toussaint.
In Bacharachs 'God give me strength' hoor je een groot contrast tussen de ruwe stem van Costello en de gepolijste orkestmuziek. Het lied begint met een mooie weemoedige melodie op de bugel, maar de sfeer krijgt, mede door de intense zang van Costello, steeds meer het karakter van een hartgrondige klacht.
De 2 uren zijn omgevlogen, dus tot onze spijt was dit alweer het laatste nummer van de middag.
Tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten