De keuze van vandaag heeft niet eens zoveel met de muziek te maken, maar vooral met de afbeelding op de hoes.
Toch even eerst over de muziek. Het album is een van de eerste 'conceptalbums'; een LP waarvan de muziek, tekst en vormgeving en eventueel ook PR een 'thematische rode draad' hebben. Dat kan een chronologisch verhaal zijn, maar ook een wat losser idee dat de nummers aan elkaar verbindt.
In dit geval was dat een door Paul McCartney geopperd idee om te doen alsof ze een andere band zijn (jawel, de huisband van de 'Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club'). Van een parkconcert van die band zouden dan de nummers opgenomen zijn; je hoort het stemmen van het orkest aan het begin van het eerste nummer, waarin ze zich ook nog eens als band voorstellen.
We're Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
we hope you will enjoy the show
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
sit back and let the evening go.
Op 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' zien we de volgende afbeelding, hoewel op de vierkante hoes een uitsnede is gemaakt.
Het idee was dat ze na het concert nog even een foto lieten maken, omringd door het publiek dat bij het concert aanwezig was geweest. En in dat publiek zat dan vol met bekende en beroemde personen, echt en fictief, eigentijds en van lang geleden. Maarja... wie moest er mee op de foto?
Iedere Beatle en producer George Martin en de ontwerpers Haworth en Blake leverden een lijstje aan met belangrijke en/of inspirerende figuren. Ringo vond het allemaal best, George had vooral Indiase goeroes opgesomd, en Paul en John kwamen met prikkelende voorstellen. Geen probleem vormden Fred Astaire, Edgar Allan Poe, Bob Dylan, Marlene Dietrich, Aldous Huxley, Oliver Hardy, Lewis Caroll of Marilyn Monroe. Iets controversiëler was misschien de occultist Aleister Crowley, de moderne componist Karlheinz Stockhausen of de filosoof Karl Marx. Helemaal spannend werd het toen Lennon met Jezus en met Hitler aan kwam zetten. Hitler is er wel op gekomen, maar verscholen achter de rug van de Beatles zelf... na pittige discussies. En Jezus heeft de platenhoes niet gehaald omdat niet lang daarvoor Lennon zich had laten ontvallen dat zij populairder waren dan Jezus, wat natuurlijk tegen het zere been van toch al sensitieve gelovigen was.
Alle figuren werden levensgroot uitgeknipt op karton en opgesteld voor de foto.
Ik was altijd zeer geïntrigeerd door het idee dat Hitler, en wie weet welke andere 'bad guys' van de geschiedenis op de hoes terecht was gekomen. We hoeven hier Lennon niet van nazi-sympathieën te verdenken. Dus was het een weloverwogen daad om ook mensen die in de geschiedenis een kwalijke rol hebben gespeeld niet uit ons bewustzijn te verbannen, en de zwarte bladzijden uit de geschiedenisboeken te scheuren. Geheel naar de mores van mijn leeftijdsgroep destijds vond ik dat cool van hem, en nog steeds vind ik het een dapper statement.
We lijken op een knooppunt in onze eigen geschiedenis aanbeland te zijn, of wie weet zijn we dat altijd wel. Dat we onze woede nu collectief richten op historische figuren die pijn en leed hebben veroorzaakt, en die nu -vaak in standbeeldvorm- dat leed voor de eeuwigheid staan te verbeelden, dat is heel begrijpelijk. En ik zou ook niet weten of die standbeelden moeten blijven staan of beschermd moeten worden; er is wat voor te zeggen om ze geen heroïsche en zelfgenoegzame pose te gunnen in ons publiek domein. Maar er is veel minder voor te zeggen om ze dan maar helemaal weg te gummen, en te doen alsof ze nooit hebben bestaan. Wat was het ook al weer? Zolang we niet leren van onze geschiedenis zijn we gedoemd haar te herhalen? De Hitlers en Stalins hebben hun destructieve invloed niet helemaal alleen kunnen uitoefenen; dat is mogelijk gemaakt door heel veel mensen die daar achter aan liepen. Mensen zoals wij, zeg maar.
Hier dan in zijn geheel, deze waanzinnig mooie plaat van The Beatles, waarop in een kleurrijk palet songs hun originaliteit en ideeënrijkdom volledig de ruimte kreeg.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten