Wat heeft Brian Peter George St John le Baptiste de la Salle Eno met coronavirus te maken hoor ik u al denken. Nou, volgens mij niks, ik hou niet zo van samenzweringstheorieën. Maar dat is nog geen reden om geen aandacht aan hem te besteden. Eno is een van de interessantste mensen uit de (rock)muziekwereld van de laatste 50 jaar. Een van de redenen waarom is dat hij de studio ging gebruiken als instrument. Het geluid werd niet alleen opgenomen/geregistreerd maar, binnen de mogelijkheden van de studio, veranderd en aangepast.
Deze afleveringen gaan alleen over Eno en muziek. Zijn werk als muziektheoreticus, zijn installaties, videowerk etc. blijven buiten beschouwing, vanwege ruimtegebrek en omdat ik daar niks van afweet.
Wel even aanstippen: in 1994 benaderde Microsoft hem om het opstartmuziekje voor Windows 95 te schrijven. De meesten van ons zijn dus niet onbekend met zijn werk. Eno zei hier later over:
The thing from the agency said, "We want a piece of music that is inspiring, universal, blah-blah, da-da-da, optimistic, futuristic, sentimental, emotional," this whole list of adjectives, and then at the bottom it said "and it must be 31⁄4 seconds long."[† 1] I thought this was so funny and an amazing thought to actually try to make a little piece of music. It's like making a tiny little jewel.
De muziekcarrière van Eno kun je in 3 delen scheiden: zijn eigen muziek, zijn samenwerkingen en zijn werk als producer/inspirator voor anderen. In tijd lopen ze natuurlijk door elkaar heen.
Eerst maar eens het begin. Na het afronden van zijn studie aan het Winchester School of Art, was Eno in 1971 een van de oprichters van Roxy Music. Naast zijn kwaliteiten als synthesizer speler bracht Eno zijn extravagante look mee. Hij bleef de eerste 2 LP’s bij Roxy en startte daarna zijn solocarrière. Hierbij ‘Ladytron’ van de eerste LP van Roxy Music.
De eerste 3 LP’s van zijn solocarrière zijn een vreemde mix van o.a. electronica met bubblegummuziek en rockinvloeden. Op de eerste LP “Here come the Warm Jets”, experimenteerde Eno met de bezetting. Hij inviteerde een aantal musici waarvan hij dacht dat de speelstijlen met elkaar zouden botsen, in de verwachting dat de botsingen interessanter zouden zijn dan wat hij bedacht had. Het volgende nummer ‘I’ll come running' is van de 3e LP “Another Green World” uit 1975 met Robert Fripp op gitaar, en ja dat is interessant om te weten.
Ook in 1975 brengt Eno een LP met heel andere muziek uit. "Discreet Music" is de voorloper van Eno’s 1e volledig ambient album “Ambient 1: Music for Airports”. Ambient music is gebouwd op het concept “Ameublement Muziek" van Erik Satie. Zeer korte stukjes muziek die een oneindig aantal keren kunnen worden herhaald, oftewel "muziek die zich kan mengen tussen de geluiden van de messen en vorken bij het diner”. Zie de ‘Vexations’, hetzelfde motiefje dat volgens de aantekening op de partituur 840 maal herhaald moest worden. Hier 26 minuten door Reinbert de Leeuw. Luister dit 48 keer af voor de volledige duur. De “Pocket Theatre Piano Relay Team”, 12 pianisten (met o.a. John Cage en John Cale) en 2 reserves, deed het volledige werk op 9-9-1963. Één toeschouwer overleefde de meer dan 18 uur, 6 waren getuige van het einde waarop 1 van hen uitriep: “Encore”.
Het ziet er naar uit dat dit een serie gaat worden. Niet getreurd! Binnenkort meer.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten