Muziek heeft de mogelijkheid in zich om mensen tegelijkertijd hetzelfde te doen ervaren en daardoor te verbinden. Als de muziek stopt is dat gevoel weer weg, maar het heeft in ieder geval bestaan, net als de samenwerking tot het einde van de crisis. Tenzij.
Daarom vandaag een paar voorbeelden van busking. Buskers zijn straatmuzikanten. Buskers komen in alle soorten en maten. Meestal zijn en blijven het onbekenden, soms zijn het mensen die later beroemd werden zoals Ed Sheeran of Steve Forbert, die een nummer over busking schreef:
Bob Dylan zal in zijn jonge jaren ook wel eens op straat gestaan hebben, misschien wel voor the Gaslight Cafe, het episch centrum destijds van de folkscene. Ook zijn er wereldberoemden zoals Rod Stewart:
of Bruce Springsteen (daar zijn we weer met een uitgeklede versie van ‘The River’ vanaf 2m20s):
Zij verspreiden, ook na hun eerste miljoen, af en toe gratis nog wat vreugde op straat.
Een ander fenomeen is de flashmob. Onbekenden spreken via social media af om op een bepaald tijdstip ergens samen te komen om iets te doen, of bekenden doen hetzelfde, maar dan iets waarvoor eerder samen geoefend is.
Twee voorbeelden van een flitsmeute met welbekende klassieke klassiekers.
Als eerste de Bolero van Maurice Ravel. Een compositie die zich bij uitstek leent voor een flashmob waar voor het oog van de argeloze omstander steeds meer schijnbaar toevallige aanwezigen aan mee gaan doen, zodat er steeds meer instrumenten bij komen, totdat het eindigt met een massale climax.
Als laatste een vrolijke afsluiter. Ik hoop toch zo dat het niet gespeeld is en dat zij overdag aan advocatuur of lobbyisme doet. Het nummer is ’Three Little Birds’ van Bob Marley .
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten