Aflevering 2, waarin onze held ambient sferen betreedt.
'Discreet Music’, Eno’s tweede album uit 1975 bouwt voort op gelijkaardige ideeën als op de LP “No Pussyfooting” van Fripp&Eno uit 1973, met uitgebreid gebruik van Frippertronics. De eerste 30 minuten is ‘Discreet Music' van Brian Eno. Daarna 3 variaties op de ‘Canon in D Majeur’ van Johann Pachelbel, uitgevoerd door het Cockpit Ensemble, gedirigeerd en mede-gearrangeerd door de ons inmiddels welbekende Gavin Bryars.
De inspiratie voor dit album kwam op het moment dat Eno aan het herstellen was van een auto-ongeluk. Een vriendin ging weg en vroeg of ze een LP met harpmuziek op moest zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de muziek was net zo luid als de regen buiten en Eno kon z’n bed niet uit om de muziek harder te zetten. Dit dwong Eno tot een nieuwe manier om muziek te beluisteren: als onderdeel van de omgeving, net als de kleur van het licht of het geluid van de regen. Het album werd een favoriet van David Bowie, wat hem ertoe bracht met Eno te gaan samenwerken in 1977.
Dit album is ook een oefening in algoritmische generative music, muziek die constant verandert en wordt gecreëerd door een computersysteem.
De ultieme vorm van generative music is te vinden in Eno's tot nu toe laatste ambient project “Reflection”. Dit is een CD, maar ook een eeuwigdurende muziekstream die zich aanpast aan de seizoenen en is verkrijgbaar via de app-store.
“Reflection”, is Eno’s 26e studio-album, dus ik moet snel eens wat meer muziek laten horen.
In 1978 komt “After the Heat” uit, de 2e LP van Cluster & Eno. Een tussenvorm tussen experimentele muziek en ambient.
In 1977 wordt Robert Fripp in zijn appartement in New York gebeld door Brian Eno die de hoorn doorgeeft aan David Bowie. Of Fripp naar Berlijn kan komen om wat harige R&R gitaar te spelen.
Bowie en Eno waren bezig met de LP “Heroes”, de tweede in de Berlin Trilogy. Fripp naar Berlijn en in drie dagen speelt hij al zijn partijen in. In het nummer ‘Heroes’ (van Bowie en Eno) speelt hij met feedback. Dit doet hij door op de vloer van de studio kruisen te zetten op plekken waar de feedback verandert. Tijdens de opname loopt hij van de ene plek naar de andere waardoor de klankkleur van zijn gitaargeluid verandert.
Andere truc: het nummer is opgenomen met 3 microfoons. Een op 20 cm afstand van Bowie, een op 6 meter afstand en een op 15 meter afstand. Ze waren allemaal zo afgesteld dat ze pas bij een bepaald volume begonnen te werken. In het begin werd de eerste microfoon op 20 cm gebruikt; die werd uitgeschakeld op het moment dat de tweede werd ingeschakeld en dito bij de derde. Dit betekende dat Bowie naarmate het nummer vorderde steeds harder moest zingen om opgenomen te kunnen worden, wat te horen is.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten