En toen dan bleek dat het allemaal nog wel even ging duren, nam de aandacht af, en het gefoeter toe. Wel positief dat mijn kinderen graag naar school willen.
Het thuiswerken gaat best, maar soms ook lastig vol te houden. Het deed me denken aan de Loesje die ik zag langskomen (klik hier voor meer leuke corona-loesjes):
Clara, de eerste, enige en eeuwige liefde van Robert Schumann 'verweet' haar man wel eens te speels te zijn, "wie ein Kind!" Als serieus componist liet hij dat niet op zich zitten, en terstond componeerde hij 30 kleine putzige Dinger, bijna allemaal hooguit een bladzijde lang. Hij koos er uiteindelijk 13 uit, en gaf de muzikale miniatuurtjes titels mee die met de (toenmalige!) kindertijd te maken hadden:
Von fremden Ländern und Menschen | Kuriose Geschichte |
Hasche-Mann | Bittendes Kind | Glückes genug | Wichtige Begebenheit | Träumerei | Am Kamin | Ritter vom Steckenpferd | Fast zu ernst | Fürchtenmachen | Kind im Einschlummern | Der Dichter spricht.
Inderdaad... bij mijn eigen kroost zullen niet al deze beelden op naadloze herkenning kunnen rekenen. Het ademt allemaal een wat romantische sfeer, die in 1838 (terecht of niet terecht) met de onschuldige kindertijd werd geassocieerd.
Maar ook op andere manieren zien we de romantiek, als stijlperiode, terug. Je verliezen in sprookjeswerelden, verlangen naar verre landen, de dromerige binnenwereld, tot en met het pijnlijke melancholische Weltschmerz waar menig dichter zich door liet meeslepen... je vindt het allemaal terug in de kleine maar beeldschone stukjes.
Voor iedereen die denkt dat de muziek ook voor kindermuzikantjes is gecomponeerd geldt een waarschuwing. Kinderszenen stelt weliswaar niet de allerhoogste eisen aan de pianist, maar ze zijn nog verdraaid lastig te spelen.
Robert Schumann groeide op als zoon van een uitgever slash boekwinkeleigenaar. Zijn vader had veel poëzie in de winkel, en de jonge Robert was daar grote delen van de dag te vinden, lezend, schrijvend en componerend. Zonder gebrek aan zelfvertrouwen wist hij dat hij beroemd ging worden, al wist hij niet waarmee. Nou, met componeren dus. (Altijd leuk om dat te kunnen vertellen van iemand die ook daadwerkelijk beroemd is geworden!). Maar zijn belangstelling voor literatuur en poëzie zou altijd blijven, en beïnvloedde zijn muziek diepgaand, zoals bijvoorbeeld de 140 liederen die hij in het uiterst vruchtbare jaar 1840 schreef. In dat jaar werd Clara 18 en konden ze eindelijk trouwen, zeer tegen de wens van Clara's vader en Roberts vroegere pianoleraar Friedrich Wieck in.
Helaas zat het hun gelukkige huwelijk niet mee. Robert bleek manisch-depressief te zijn, en dat was in die tijd al helemaal onbehandelbaar. Na jarenlang gevecht tegen de aandoening, zag Robert in 1853 geen andere uitweg dan zelfmoord te plegen. Maar de sprong in de Rijn overleefde hij, en hij kwam in een kliniek nabij Bonn terecht. Clara heeft hem daar één keer kunnen bezoeken in 1856, twee dagen voor hij daar zou overlijden. Ze was daar kapot van, en heeft de rest van haar nog 40 jaar durende leven zwart gedragen.
Liefde en romantiek... je hoort het allemaal terug in de muziek van Schumann. Ook in de korte onschuldige stukjes die samen de 'Kinderszenen' vormen, als een klein palet van snel wisselende stemmingen.
Hier een opname van de legendarische Vladimir Horowitz.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten