Het begint te schuren. Mensen schijnen er uit te willen, weg van huis, elkaar en de buren. Isolatie zonder zitvlees is een lastige optie. Je moet van goede huize komen als je de ledigheid met open vizier tegemoet wil treden. En nou worden de maatregelen ook nog verlengd, en terecht lijkt me. Als je moet kiezen tussen het beschermen van geliefden en naasten (en wie is er tegenwoordig niet je naaste) en het risico dat je over enige tijd 1 of meer mensen moet missen, lijkt me de keuze niet zo moeilijk.
Vandaag dus muziek over, al dan niet juiste, gemoedstoestanden, attitudes, insteken en adviezen om de crisis uit te zitten.
Een schoolvoorbeeld van onverstoorbaarheid is Ilja Iljitsj Oblomow, de hoofdpersoon in de roman Oblomow van Ivan Gontsjarow uit 1859. Een voorbeeld voor ons allen. De man die in de eerste 50 bladzijden niet verder gaat dan van zijn bed naar zijn stoel en daarna nog eens 100 bladzijden nodig heeft om z’n kamer uit te komen. Oblomow is een rijkeluiskindje voor wie alles in zijn jeugd gedaan werd en na z’n 18e zet hij dit leventje voort. Hij is niet in staat om beslissingen te nemen of actie te ondernemen, omdat hij zich niet druk kan maken om zaken waar anderen zich druk over maken. Een zegen en een vloek. Als hij bericht krijgt dat de financiële situatie van het landgoed waaruit hij zijn inkomsten krijgt snel verslechtert, kan hij niet ingrijpen. De crisis wordt bezworen, zoals alle problemen van Ilja Iljitsj, door zijn vriend Stoltz. Als hij na vele bladzijden verliefd wordt op Olga, en zij op hem, zit je hem als lezer vooruit te schreeuwen om door te pakken. Het heeft geen zin. Oblomow blijft de huwelijksdatum maar vooruitschuiven, waarop Olga vertrekt. Hij trouwt dan tegen het einde met z’n hospita die hem verzorgt als in zijn jeugd. Ilja Iljitsj sterft in zijn slaap, aan wat hij zelf “Oblomowitis” noemt, en kan nu eindelijk eeuwig slapen.
Hierbij “Jullie Oblomow” (artiestennaam van satiricus Vasili Gontsjarow) met 'In de rij’ (een lied over vaderland, termijnen, kommer en Stalin). Waarmee de sector Rap ook afgevinkt kan worden.
Het volgende voorstel komt van Bob Dylan. ‘Rainy Day Women #12&35’ uit 1966 met het refrein “Everybody must get Stoned”. Zoals met zoveel werk van Dylan is dit ook controversieel. De een zegt dat de musici dronken waren gevoerd door Dylan, de ander zegt dat er noch drank noch andere substanties werden getolereerd in de studio. Wel is er overeenstemming over het feit dat de meeste musici iets anders bespeelden dan hun eigen instrument en dat er een polonaise door de opnameruimte trok. Een “rainy day woman” is slang voor een joint, wat het idee dat het nummer drugsgebruik propageerde ondersteunde. Ook zag men er verwijzingen in naar het boek der spreuken in de bijbel. Dylan zei er in 1986 zelf over dat het nummer ging over mensen die buiten de gebaande paden treden/denken en daarvoor bestraft worden. Vandaar o.a. de regel “They’ll stone ya when you’re tryin’ to keep your seat”, die gaat over Rosa Parks. Dylan werd zelf “gestenigd” toen hij van het akoestische folkgeluid overstapte op het elektrische rockgeluid.
Nummer drie is het Nederlandse Het, met hun kraker ‘Ik heb geen Zin om op te staan’. Het uitgeklede, kale geluid van Het moet destijds ook als opmerkelijk opgemerkt zijn. Tegen de tijdsgeest in gaat dan weer 'Kom uit je Bedstee mijn Liefste’, ook van Bob Bouber.
Als laatste aanrader: gesamplede avant-garde geluidskunst.
Open een link in apart tabblad, luister en zet het geluid uit. Open nieuwe link en doe hetzelfde, maar pas op met teveel water en pak niet de korte stukjes. Ga door met openen en als je er een stuk of zes hebt, zet dan overal het geluid aan. Als dat geen ontspanning oplevert! De liefhebber gooit er nog een stukje Olivier Messiaen tussendoor.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten