Daar bekruipt me toch wel een akelig gevoel. Ik wil niet beweren dat ik mijn dagelijks leven in voortdurend nabij fysiek contact doorbreng; afhankelijk van de relatie die je tot een ander hebt, en de context waarin je met elkaar te maken hebt, kies je bewust en onbewust het aantal armlengtes dat gepast is. Maar her en der valt ons dan toch een hand op de schouder ten deel, een boks of high five, een knuffel, om nog maar te zwijgen van het aantal handen dat we op een dag te schudden hebben.
Nu is het ontbreken daarvan nog een bijzonderheid; we zien er gewillig van af omdat we verstandig zijn, en de gevolgen van de coronabesmettingen nog dagelijks in het nieuws zijn. Maar als we ons leven op die afstandelijkheid moeten gaan inrichten dan wordt het wel heel andere koek. Dan heeft het onlangs aan mij doorgespeelde artikeltje over de noodzaak van lichamelijke aanraking wel een punt! Er is zelfs een woord voor: huidhonger. Niets minder dan onze mentale weerbaarheid staat op het spel als we de vanzelfsprekendheid van fysiek contact verliezen. Het wordt mij koud te moede als ik daaraan denk.
Als het ontbreken van lichamelijk contact ziekmakend is, dan moet het ondergaan er van wel heilzaam zijn... toch? In de rock opera 'Tommy' van The Who speelt dat een belangrijke rol.
Als het jongetje Tommy zijn in de 1ste wereldoorlog vermiste vader bij thuiskomst vermoord ziet worden door zijn moeder en haar minnaar, wordt hem gezegd dat hij niets heeft gezien, niets heeft gehoord, en dat hij er nooit over mag praten. Tommy neemt dat zo letterlijk dat hij blind, doof en stom wordt. Vanaf dat moment is zijn leven een zoektocht naar contact met anderen (die hem verwaarlozen en misbruiken), en contact met de wereld. Hij ontpopt zich als virtuoos flipperkastspeler, en krijgt uiteindelijk zelfs de status van goeroe als hij vele volgelingen krijgt. Maar uiteindelijk redt het 'echte' contact (see me, feel me, touch me, heal me) hem, en is hij pas werkelijk vrij... en kan hij weer zien, horen en praten.
De dubbel LP kwam, zoals al vaker, uit de platenkast van mijn ouders, en ik was er gek van. Vooral de grilligheid van het hele werk, met afwisselend rock en pop en klassiekerige klanken en vreemde entertainmentsecties er in, dat hield me geruime tijd in de ban. Het idee om met zoveel verschillende songs en invalshoeken de belevingen en belevenissen van één jongen te beschrijven vond ik fascinerend. Later begon ik wat kritische kanttekeningen te ontwikkelen, maar die hebben toch nooit de glans van Tommy weg kunnen nemen.
The Who hadden al naam gemaakt met veel kortere ruige nummers ('My generation', 1965), en waren in hotels berucht vanwege de ruige drummer Keith Moon die het niet kon laten de inboedel kort en klein te slaan. Maar achter de charismatische frontman Roger Daltrey stond gitarist en writer Pete Townsend. Hij was het met name die zinde op mogelijkheden om de toen al beklemmende song-formats te omzeilen. Hij ondernam al eerder pogingen verhaallijnen aan te leggen in meerdere opeenvolgende songs, en zou daar later ook nog mee doorgaan met de band, in zijn solocarrière. En als we dan bedenken dat The Who ook aan de basis stond van de hardrock en de punk, dan kunnen we rustig stellen dat ze een invloedrijk bandje waren. En nog steeds zijn, want in 2015 vierden ze hun 50-jarige bestaan. Live fast, love hard and die... old!
Terug naar Tommy. De hele dubbelaar is de moeite waard, en de kans is groot dat de muziek ook al wel bekend is. Er is ook een film van gemaakt, en een versie met een all stars cast met onder andere Tina Turner, Elton John, Patti LaBelle, Phil Collins en nog zo wat grootheden.
Het origineel is in zijn geheel hier te beluisteren (audio), en hieronder volgt een registratie van een live-optreden van de heren van The Who. Het begint nog rustig en gecontroleerd, maar al snel blijkt dat Daltrey geen stem meer over heeft, en Moon the Loon ook wel weer eens zin heeft het drumstel onklaar te maken. Geniet er van, dat deed het publiek volgens mij ook.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten