Dames 2

In de tweede aflevering gaan we van start met Mavis Staples (1939) en Mavis is zeker geen onbekende. Mavis begon haar carrière in The Staple Singers, een gospel en rythm and blues zanggroep die bestond uit haar vader ‘Pops’, haar zussen Cleotha and Yvonne en haar broer Pervis. Ze hadden veel succes en hits o.a. ‘Uncloudy day’ uit 1956 en werden actief in de burgerrechtenbeweging in de 50er en 60er jaren. Ook in de jaren zeventig hadden ze weer diverse hits o.a. ‘I’ll take you there’. De groep verhuisde in 1968 naar Stax records en in 1969 bracht Mavis daar haar eerste solo-lp uit “Mavis”, mede geproduceerd door gitarist/arrangeur Steve Cropper van de huisband Booker T and the M.G.'s. In 1989 en 1993 brengt Mavis 2 cd’s uit op het Paisley Park label van Prince, die ook het merendeel van de nummers schrijft. Nog een paar feitjes: in 2003 wordt Mavis samen met Bob Dylan genomineerd voor een Grammy voor hun duet  ‘Gonna Change My Way of  Thinking’; in 2004 werkt  Mavis mee aan het al eerder aangestipte album ‘That’s What I Say’ van John Scofield. Tot 2005 wordt Mavis alleen maar genomineerd voor prijzen, maar in dat jaar wint Mavis een Lifetime Achievement Award met The Staple Singers en vanaf dat moment begint ze meer Grammys en andere prijzen te winnen. De laatste jaren werkt ze samen met Jeff Tweedy en Ben Harper. Terug naar 2007, wanneer Mavis ‘We’ll Never Turn Back’ uitbrengt. Deze goed ontvangen concept-cd, geproduceerd door Ry Cooder, staat vol nummers waarvan de teksten in verband staan met de Burgerrechtenbeweging in de jaren ’50 en ’60. Het nummer is van J.B. Lenoir, maar Mavis heeft het zich helemaal eigen gemaakt ‘Down in Mississippi’:

Nog een feitje: in 2008 werd Mavis gevraagd naar haar vroegere relatie met Bob Dylan, waarop ze  antwoordde  dat ze ‘goede vrienden waren, jazeker wel’ en dat hij haar vader om haar hand gevraagd had, maar dat zij hem afgewezen had. 

Nu naar Marissa Nadler (1981). Nadler is een Amerikaanse singer-songwriter die ouderwetse country- en folkmuziek vermengd met elementen die daar helemaal buiten vallen. Het volgende nummer, van haar derde cd 'Songs ///: Bird on the Water', mengt simpele kampvuur-folk met 'Tubular Bells', ‘Bird on Your Grave’:

Over naar Stina Nordenstam, Zweeds singer-songwriter, Stockholm 1969. Als kind werd ze stevig beïnvloed door haar vader's muziekcollectie, klassiek en jazz, wat goed te horen is op haar eerste twee cd’s. Daarna gaat ze wat experimenteren, voordat ze op haar tot nu toe laatste cd (2004) de jazz weer toelaat. Stina staat bekend als een kluizenaar. Ze heeft maar een keer getourd en na haar bijdragen op de twee cd’s van David Sylvian vehikel Nine Horses (2005 en 7) is er niets meer van haar gehoord. Het volgende nummer is van haar debuut cd “Memories of a Colour”: ‘His Song’:

Voor de volgende bijdrage blijven we in Zweden, bij de zusjes Bondesson: Greta, Stella en Sunniva. De band bestaat sinds 2007 en ze spelen alternatieve Americana folk die ze zelf  omschrijven als “killbilly” of “mud-country”. In 2008 kwam hun eerste cd “Fall Among Thieves” uit en ze begonnen al gelijk aan hun eerste tour door Europa en Noord-Amerika, waarschijnlijk door de contacten van hun vader die nog in de States met The Brian Setzer Orchestra getourd had. In 2014 verhuisden ze naar Nashville en sindsdien hebben ze langs alle uithoeken van de States getourd. Ook waren ze diverse keren openingsact voor grotere namen zoals Robbie Williams en Promise of the Real, de band die Neil Young sinds 2015 regelmatig bijstaat. Baskery heeft tot nu toe 4 cd’s uitgebracht en het volgende nummer is van voornoemde 1e cd en heet 'One Horse Down’:

Beetje ruig, nietwaar. Maar ze kunnen ook subtieler. Als de naam Neil Young valt is het meteen tijd voor meer (ik voel een serie aankomen) en gelinkt aan Baskery kom je dan uit bij ‘Old Man’:

Hoorwurm