JamKazam

We moeten het somber inzien voor de cultuursector. Gisteren is dan door het kabinet het aantal toegestane bezoekers naar een theatervoorstelling of concert 'verruimd' naar 30 personen, exclusief personeel, maar ik begrijp eigenlijk niet dat dat als een serieuze optie gepresenteerd wordt. Of zoals de organisatie van een middelgrote concertzaal zei: "Dan kunnen we misschien net een lokale singersongwriter vragen om voor een boekenbon op te treden." Concerten, voorstellingen, opera's.... zalen zijn niet voor niets zo groot; er is namelijk veel betalend publiek nodig om alle honoraria te kunnen neertellen.

Aan de andere kant blijkt het samen muziek maken zomaar een bron van besmetting te kunnen worden, zoals te lezen is in dit artikel in de Gelderlander van 15 mei, waarin beschreven wordt hoe koorleden bovengemiddeld veel te maken kregen met coronabesmettingen in hun persoonlijke kring... allemaal opgelopen tijdens een koorrepetitie. Niet iets om lichtvaardig mee om te gaan.

Mooi dus dat er in dit digitale tijdperk middelen zijn om toch samen muziek te maken, en de YouTube-registraties daarvan door belangstellenden te laten bekijken. Het digitale platform 'JamKazam' biedt daar mogelijkheden voor die inmiddels door heel wat muzikanten in alle genres worden gebruikt. 

Kort uitgelegd: muzikanten kunnen ieder vanuit hun eigen huiskamer, waar ook ter wereld, samenspelen. Nodig: een laptop, (snelle!) internetverbinding, een goeie microfoon, een hoofdtelefoon en een webcam. De deelnemende muzikant ziet en hoort zijn medemuzikanten, in feite net zoals wanneer je in de repetitieruimte samenspeelt. Het enige probleem is de zogenaamde 'latency'; de vertraging die optreedt tussen instrument/microfoon en luidspreker, omdat het geluidsignaal letterlijk van A naar B verzonden moet worden. En bij JamKazam wordt dat signaal analoog ingestuurd, omgezet naar een digitaal signaal, verzonden via internet naar een converter die het digitale signaal weer omzet in een analoog signaal.... niet moeilijk te begrijpen dat even tijd nodig heeft. En die tijd heb je niet als muzikant, want dan is iedere vertraging meteen onwerkbaar. Dus moet de internetsnelheid meer dan voldoende zijn.

Tijd voor een voorbeeldje. Frontman Neil Finn van de Nieuw-Zeelandse formatie 'Crowded House' gaf altijd al graag een inkijkje in zijn huiselijk leven. Niet lang geleden richtte hij met zijn vrouw de 'Pajama Club' op, waarin ze in wel heel knusse sferen liedjes opnamen. Hier zien we de onvolprezen songwriter Neil in het midden, zijn zoons op gitaar en drums, long time producer Mitchell Froom op toetsen en origineel Crowded House lid Nick Seymour op bas. Ze spelen hun golden oldie 'Don't dream it's over'.

Het leuke van deze homecam-opnames is dat je de muzikanten ook van dichtbij kunt gadeslaan. Het heeft iets aandoenlijks.

Volgende voorbeeldje: een voor mij onbekende jazzformatie die John Coltrane's 'Equinox' speelt. Niet iedereen staat er even geïnspireerd op, maar schijn kan bedriegen. De pianiste geeft een prachtige solo, dat wel. En tussendoor monteren ze wat uitleg over de methode JamKazam en laten ze zien waar ze zich geografisch gezien bevinden.

Tot slot iets van klassiekere aard. Het strijkkwartet 'Barton Strings' speelt een versie van de welbekende canon in D majeur van Johann Pachelbel. De in 1680 geschreven compositie is oorspronkelijk voor basso continuo (een cello) en 3 violen. De cello heeft zijn eigen zich steeds herhalende baslijn, waarboven de 3 violen hun canon spelen. Er zijn inmiddels talloze bewerkingen gemaakt voor bijna alle instrumentale combinaties. Hier dus voor strijkkwartet.

Het lijkt erop dat JamKazam vooral gebruikt wordt voor kleine ensembles. Grotere formaties zoals koren zetten de vergader-app 'Zoom' in voor hun repetities en uitvoeringen. Misschien is dat iets voor een later blog.

Tot morgen!