Muziek op de motor

Hoe het coronavirus ook om zich heen greep, ik ben nog onvoldoende in de gelegenheid gesteld om te wennen aan de mondkapjes. Ondanks aanmoediging en journaalbeelden uit verdere oorden werd het in ons straatbeeld niet echt een normaal gezicht. Een enkeling zag je wel met een mondkapje, maar toen ik zo iemand ook gehuld zag in regenpak en zonnebril, kon ik het gebruik er van toch gemakkelijk afdoen als 'licht overdreven', of toch een beetje angstig.
Maar goed, nu we zo zachtjes aan weer gebruik kunnen gaan maken van het openbaar vervoer, ook als dat niet van aantoonbaar levensbelang is, moeten we gaan voldoen aan de gestelde verplichting zo'n mondkapje te dragen. De onprettige aanblik en het benauwde gevoel (alleen de gedachte beneemt me de adem al!) zou door sommige fabrikanten gecompenseerd moeten worden door kapjes met artistieke dessins te leveren, tegen te billijken meerprijzen natuurlijk. Alles beter dan dat onheilspellende medische groen. 

Maar je kunt natuurlijk ook het openbaar vervoer mijden. Nu is het nog rustig op de weg, en hopelijk blijven zo veel mogelijk mensen de mogelijkheden van (gedeeltelijk) thuiswerken waarderen, maar als het gebruik van bus en trein benauwend is, en wellicht gevaarlijk blijft, dan zal de voorkeur vaker naar de auto uitgaan. Ondergetekende verwacht daarop geen uitzondering te vormen.
Ik sprak ook een cliënt die zijn motorrijbewijs weer van de muur had gehaald, en nu bezig was een motor en toebehoren aan te schaffen. Met de zomer voor de deur krijgt menig motorliefhebber de kriebels, en worden er meer en minder noodzakelijke ritjes gemaakt. Zelf heb ik nooit de daarmee gepaard gaande vrijheidssensatie kunnen invoelen. Mijn vader had ooit een motor, en hoewel ik het wel stoer vond (voor zover toegestaan in mijn nogal gefeminiseerde opvoeding), zat ik zelf toch vooral verkrampt achterop, niet in staat om mee te bewegen in de veel te schuine bochten.

Hoe dan ook, muzikaal gezien kom ik qua motorgevoel uit bij de film 'Easy rider' (1969) van Dennis Hopper, Peter Fonda en Jack Nicholson. Een film die in een intuïtieve en schijnbaar nonchalante montage een sterk beeld schetst van de toenmalige anti-establishmentgeneratie in het toenmalige Amerika. Of zoals een journalist de film beschreef: "de vermoeide blues en gebroken verwachtingen van een decennium aan sociale opstand". In de trailer vertelt de voiceover: "Een man ging op zoek naar Amerika, en kon het niet vinden. Nergens." De roadmovie gaat vooral over vrijheid. Vrijheid om te rebelleren tegen de gevestigde orde, en om te zoeken naar wie je bent. De motor is het vehikel, en het uitgestrekte Amerika is het decor. 

De film is gemonteerd op de rocknummers die er in gebruikt worden. Letterlijk: ze draaiden de muziek tijdens de montage en productie, en nummers die gebruikt werden als 'werk-muziek', zijn in de film gebleven omdat ze niet meer 'los kwamen' van de montage. 
Hopper vroeg een aantal artiesten om nummers te schrijven voor de film, maar een groot deel van de nummers bestond al. In eerste instantie werd Crosby, Stills, Nash and Young ook betrokken, maar ze werden uiteindelijk door Fonda gewipt met de smoes dat "als je in limousines rijdt, je de film niet echt kan begrijpen". Einde oefening voor CSNY.
Andere bijdragers aan de film waren onder anderen Jimi Hendrix, The Band en Robbie Robertson.

Het nummer 'Born to be wild', dat eerst alleen als 'placeholder' bij de montage werd ingezet, werd uiteindelijk het lijflied van de vrijheidslievende biker zoals geportretteerd in de film. Een jaar eerder opgenomen door de Canadese band Steppenwolf, en als laatste single van de gelijknamige LP uitgebracht. 

Funfact: het nummer wordt soms aangewezen als het eerste heavy metal nummer, en daarmee gezien als de aftrap van deze muziekstijl. Zelfs de naam van het genre zit in de tekst: "heavy metal thunder", al verwijst dat daar naar het stalen ros, en niet naar de muziek. Persoonlijk zou ik het nog niet als metal willen classificeren, maar grappig is het wel. Deze jongens van maken er heel bekwaam een meer genre-trouwe metalversie van, mocht je geïnteresseerd zijn.

Het laatste nummer van de soundtrack was 'The ballad of Easy Rider'. Fonda speelde het idee door aan Bob Dylan, die een aantal coupletten schreef, en het toen doorspeelde aan Roger McGuinn van The Byrds, met het vertrouwen dat die daar wel raad mee zou weten. Dat wist ie inderdaad, en hij maakte het nummer af. Hieronder vind je zijn oorspronkelijke versie zoals die in de film te horen is. The Byrds hebben het nummer als band ook nog opgenomen, in een iets sneller tempo dan de oorspronkelijke versie, en met een heel orkest erbij.

Get your motor runnin'

Tot morgen!