Vandaag een uitstapje naar de krochten van Lowell George. Omdat het mei is. George (1945-1979) was een zanger/gitarist/producer die het bekendst werd als aanvoerder van Little Feat. Na een paar bandjes in zijn jeugdjaren kwam George in 1968 terecht bij Frank Zappa en zijn Mothers, waar hij bleef tot de eerste breuk (in 1969) waarbij er, volgens hem, in deze versie, '“werd besloten dat ik moest vertrekken en een band moest beginnen” met wederzijdse instemming'. Het nummer van vandaag is dus van George en staat op de gelijknamige 2e lp van Little Feat “Sailin’ Shoes”.
Ze spelen het met de handrem erop alsof ze nog niet weten wat ze er precies mee aanmoeten. Dat is al anders in deze duo-opname uit 1974 die beter loopt. Het aansluitende 2e nummer is ‘Willin’, de reden, volgens een andere versie, van het vertrek van George bij Zappa omdat het over drugs gaat: “give me weeds, whites and wine”. Naast LF deed Lowell regelmatig sessie werk bij mensen als John Cale en Jackson Brown. In 1978 zinspeelde George op een vertrek bij LF omdat hij niet gelukkig was met de afslag richting jazz-rock die de band aan het nemen was. Hij begon aan zijn eerste solo-lp, uit 1979, “Thanks I’ll Eat It Here”, een titel met een grote voorspellende waarde. Volgens mede-bandlid Fred Tackett overleed George, die toen 140 kilo woog, 2 á 3 dagen nadat de band pizza’s gehaald had; de bandleden aten met 2 man 1 pizza met alleen kaas, terwijl George 1 pizza met alles erop en eraan in z’n eentje wegwerkte.
Tackett: So, when people ask me, 'What really killed Lowell?' I say, 'It was a pizza on the New Jersey Turnpike.
De volgende versie is van Van Dyke Parks, een eigengereide zanger/toetsenist/arrangeur /componist/producer en acteur. Hij werd geboren in 1943, had zijn eerste tv-rol in 1953, speelde naast Grace Kelly en Alec Guinness in "The Swan” in 1956 en had na de jaren ‘50 nog vaker rolletjes in film of op tv (1990 "Twin Peaks”). Dit om aan te geven dat bij Van alles door elkaar loopt. Hij studeerde van ’60 tot ’63 bij Aaron Copland, slaat diverse keren een aanbod af om bij een groep te komen spelen (The Byrds, CSN&Y), speelt wel even bij Zappa, maar is daar snel weg omdat hij niet wilde dat men naar hem schreeuwde en werkte gedurende zijn carrière wél met o.a. Brian Wilson (véél Brian Wilson), Randy Newman en Ry Cooder. Ook schrijft hij muziek voor films als “The Two Jakes” en “The Brave Little Toaster”. Alles op zijn eigen manier. Van zijn 2e lp “Discover America” uit 1972:
Dan naar Stevie Ray Vaughan. Fantastisch gitarist, maar voor mij, bij tijden, toch iets teveel van het goede. Van jongs af aan is Stevie geïnteresseerd in de blues (ik voel weer nieuwe serie aankomen) en die kan hij spelen ook. Hij maakt vier cd’s voordat hij 1990 op 35-jarige leeftijd om het leven komt door een helikopterongeluk. Stevie doet ook nog andere klussen o.a. met Jackson Browne en hij speelt solo-gitaar op David Bowie’s “Let’s Dance”, inclusief ‘China Girl’. Stevie begon op z’n 6e stiekem te drinken. Later ging dat niet meer zo stiekem en werkte hij ook nog een heel scala aan illegale substanties af voordat hij bij zijn favoriete duo, alcohol en cocaïne, uitkwam. Hij gebruikte 1L whiskey en 7 gr. cocaïne per dag en tijdens een tournee in Duitsland in 1986 werd hij ziek door uitdroging, waardoor hij bijna stierf. In Londen begon hij aansluitend aan een ontwenningskuur nadat het hoofd van de kliniek hem had verteld dat hij nog een maand te leven had. Hij kwam van zijn verslavingen af en kon gelukkig doorgaan met zijn muziek. Hier met vrienden zoals (daar zijn we weer) Van Dyke Parks (in snor en bretels) en David Sanborn (en is dat een Robert Palmer lookalike op de achtergrond, achter een keyboard?):
En nu de werkelijke reden voor dit vijfluik: Robert Palmer (1949-2003), hier waarschijnlijk het meest bekend vanwege ‘Bad Case of Lovin’ You’ en ‘Addicted to Love’. Palmer is verantwoordelijk voor de nodige leuke muziekjes gedurende zijn 30-jarige carrière. Net als Paul Simon haalde Palmer zijn inspiratie vaak uit wat nu wereldmuziek heet en mixt hij diverse stijlen op diverse tijdstippen in zijn loopbaan. Na zijn tijd bij Vinegar Joe (met Elkie Brooks (van ‘Pearl’s a Singer’)) brengt Palmer in 1974 zijn eerste solo-lp uit met daarop het zeer verteerbare drieluik 'Sailin’ Shoes’/'Hey Julia’/'Sneakin Sally through the Alley’. Het album is zwaar beïnvloed door Little Feat en The Meters. Niet verwonderlijk als je weet dat The Meters en Lowell George in de meeste nummers meespelen.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten