Het is zover. Steeds meer mensen hebben genoeg van de lockdown en nemen het minder nauw met de voorzorgsmaatregelen. Wat er ook gebeurt, regels zullen nodig blijven en het lijkt me wel handig als die opgesteld worden door mensen die er iets van afweten.
Het wordt nu tijd om na te denken over ons leven na de crisis. Het is van belang om te kijken wat voor ons van belang blijft en wat we willen veranderen. Over vliegen hoeven we niet te veel na te denken, dat gaat niet meer in de frequentie die gewoon was geworden. Overal waar we niet wonen blijven we voorlopig nog indringers en zelfs daar. Willen we doorgaan met het werk dat we doen of willen we iets gaan doen wat meer voldoening geeft? Is er nog werk? Meer tijd met familie en vrienden? "Lockdown, the opera" componeren? Virtueel de wereld rond? Wat is nog belangrijk?
Tegenwoordig maken Rutte en vele anderen gebruik van een tolk gebarentaal. Dat deed me denken aan het prachtboek “The Dragons of Eden" van Carl Sagan, waarin hij vertelt over een experiment met chimpansees die zo’n 200 gebaren geleerd hebben. Een verzorger loopt ergens naartoe met een chimpansee, Washoe, in zijn nek. Opeens plast de chimpansee in zijn nek en maakt daarna het gebaar voor “funny, funny”. Dat vind ik nou humor, dat je rondloopt met een aap die in je nek pist en die je dan ook nog eens ongegeneerd gaat uitlachen. Zal wel aan mij liggen. Met dien verstande dat het wel iemand anders moet overkomen, natuurlijk.
Beslissingen moeten we niet nemen met een slecht humeur, daarom vandaag humeurverhogende deuntjes. Daarbij zoeken wij het niet bij de katten-, kinder- en breukfilms, maar onder de klassieken.
Om te beginnen maar eens een klassieker van Spike Milligan. De heer Milligan was oprichter van en schreef een groot deel voor de “Goon Show”, een surreële ikomische show op BBC radio met Peter Sellers en Harry Secombe in de jaren 1950. De invloed daarvan (tot en met prins Charles, the grovelling bastard) in de UK is bijna niet te overschatten. Daarna diverse komische series op tv, waaronder Q5. Zonder de heer Milligan (o.a. van de sketches zonder clou) zou Monty Python er anders uitgezien hebben. Alleen al voor het eerste deel van zijn vierluik over zijn 2e wereldoorlog zou de heer Milligan een Ig Nobelprijs voor literatuur hebben moeten krijgen. De geniale gek bedacht de tekst “I told you I was ill” die nu in Gaelic op zijn grafsteen staat.
Hier in volle actie (met broche):
And now for something completely different... know wha' I mean, nudge nudge wink wink, guaranteed to break the ice at parties, say no more:
Als voorbereiding op de volgende bijdrage, nog eenmaal de heren Milligan en Sellers. In de jaren zestig was Londen een hogedruk ketel waar alles gebeurde en iedereen elkaar kende. George Martin had lp’s van beide heren geproduceerd voor hij producer werd van The Beatles en was getuige bij het 2e huwelijk van de heer Milligan. The Beatles waren fan van de heer Milligan en hun gevoel voor absurde humor is door hem beïnvloed. Dit heeft The Beatles misschien gered aangezien Martin bij hun auditie totaal niet onder de indruk was. Pas nadat George de das van Martin had bekritiseerd en John en Paul mee gingen doen met (woord)grapjes, bedacht Martin dat hij ze een contract aan kon bieden voor hun schrandere humor.
Jazz, delicious hot disgusting cold:
Hoorwurm
Ja, zeker lachen, vooral met Lauren en Hardy. Thanks. Ella.
BeantwoordenVerwijderen