Neil Young 1

Neil Young. Need I say more? Ik ben bang van wel en ik zal het dan ook niet laten. Young (Toronto 12-11-1945), als regisseur/producer ook bekend als Bernard Shakey en onder fans als ‘Ome Neil’, gaat al een tijdje mee. Zijn hoogtijdagen liggen in de vorige eeuw, maar uw Hoorwurm is niet te beroerd om ’s mans kwaliteiten tot in den treuren te behandelen, voor jong en oud.

Ruim 40 studio-albums; filmmuziek (o.a. “Dead Man” van Jim Jarmusch); samenwerkingen, o.a. met CSN (Crosby, Stills, Nash) en Pearl Jam; bijdragen bij o.a. The Monkees, Emmylou Harris, Joni Mitchell, Nils Lofgren etc., schepper van bloedmooie muziek, schepper van lekkere ruige muziek, schepper van teringherrie, milieuactivist, voorvechter van de rechten van Native-Americans, schrijver van 2 autobiografieën, activist voor de kleine boer (o.a. Farm Aid), fondsenwerver voor de Bridge School voor zwaar gehandicapte kinderen, mede-eigenaar van 7 aan model-treinen gerelateerde patenten, autogek... Neil heeft niet stilgezeten gedurende zijn leven.

Ik weet nog niet hoe ik het aan ga pakken dus het zal wel uitdraaien op de manier die Young voor zijn biografie gebruikt; beetje van dit/dat, beetje hap-snap, flashbacks en “oh ja”s etc..

Naast zijn 40+ studioalbums zijn er nog de uitgebrachte en niet uitgebrachte studio- en live-opnames uit zijn archief. Neil is bezig met een serie cd’s en boxen die uiteindelijk weer in de tientallen gaat lopen “The Neil Young Archives”. Singer-songwriter, country-rock, folk-rock, hard-rock, garage-rock, psychedelische-rock, R&R, hij doet het allemaal en altijd op zijn eigen manier. En ja, af en toe (de jaren ’80 b.v.) slaat hij de plank mis. Samen met zijn karakteristieke stemgeluid maakt dat, dat je hem altijd wel herkent.
We beginnen dan maar met een opname uit die serie, om er in te komen. Een opname uit 1985, uitgebracht in 2011, ‘Grey Riders’:

Young ontmoette Stephen Stills voor het eerst in Thunder Bay, Canada in 1965 toen ze daar met hun toenmalige bands optraden. Hoewel ze door de jaren heen de nodige keren met ruzie uit elkaar zijn gegaan houdt hun vriendschap al een leven lang stand. Aan het einde van die tour viel de band van Stills uit elkaar en ging hij terug naar de westkust van de VS waar hij een tijd werkte als sessiemuzikant (o.a. bij The Monkees). In 1966 gaat een opnamecontract voor de band van Young, The Mynah Birds, niet door en samen met de bassist koopt hij een lijkwagen (een Pontiac, voor de volledigheid) en gaat richting westkust VS, op zoek naar Stills. En dan, op woensdag 6-4-1966 (voor de volledigheid), komen Stills en Young elkaar tegen op Sunset Boulevard LA. 
Buffalo Springfield was geboren. 
De nu legendarische band maakte drie lp’s. Naast 'For What It’s Worth’ van Stills, komen de andere twee meest bekende nummers van Young. 
Van hun tweede lp “Buffalo Springfield Again” uit 1967, ‘Broken Arrow’:

Van dezelfde lp, de herkenningsmelodie van Tineke bij radio Veronica, ‘Expecting To Fly’:

Zo, de kop is eraf. Op naar Neils eerste solo-lp “Neil Young” uit 1968. De lp wordt niet goed ontvangen, mede door een codeersysteem (?) waardoor je stereo platen zou moeten kunnen afspelen op mono apparatuur maar waardoor ook het geluid verslechterde. En Neil was al zo onzeker over zijn zang.
Twee memorabele nummers van deze eerstgeborene, het rocknummer ’The Loner’:

en het inventieve ’The Old Laughing Lady’:

Om af te sluiten nog even terug naar Buffalo Springfield. Een lekker gedreven versie (1998) van Young’s ‘Mr Soul’ door Stephen Stills, een perfect voorbeeld van Neil’s rafelrock:

Hoorwurm