Kijk eens wat ik nu weer vond tussen de quarantunes (de officiële vakterm) op Utube.
Het originele nummer is natuurlijk ‘Lola’ van de Kinks. Het bewijst maar weer eens dat goeie muziek blijft inspireren. Slechte ook trouwens. Zie de hoeveelheid covers van 'My Corona’ tot ‘Hello Virus from Wuhan’ van ‘Coronavirus Rhapsody’ tot ‘Fifty Ways to catch Corona’. Paul Simon scoort goed bij de parodisten.
Het moet 1965 geweest zijn. In tegenstelling tot sommige anderen was ik er al en ik mocht voor mijn verjaardag een plaatje uitzoeken bij een echte platenboer. Het was lastig want het zou mijn eerste aankoop worden. De keuze was tussen een elpee van de Stones en een single van Dave Berry. Uiteindelijk werd het de single want, ondanks diverse aansporingen dat het mocht, vond ik de elpee toch veel te duur om te vragen. Pas veel later kwam ik er achter dat ‘This Strange Effect’, zoals ook pakweg alle nummers van de Kinks en meer, geschreven was door Sir Ray Davies, de hoofdpersoon van vandaag.
Oké, niet z’n beste werk, maar toch een aardige schets van (puber)liefde in tijden van onschuld.
Had ik al gezegd dat ik vind dat de Kinks hier, in tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk, nogal onderschat zijn? Nog niet in dit stuk, geloof ik. De Kinks vertrekken pas echt met hun derde single ‘You really got Me’ uit 1964. Een, zeker voor die tijd, ruige binnenkomer. Het door Lead Belly en Big Bill Broonzy geïnspireerde nummer was eerst opgezet als een rustig bluesnummer, gecomponeerd op piano. De broer van Ray en sologitarist van de band, Dave Davies (die van het door Ray geschreven ‘Death of a Clown’), vond dat het nummer beter tot zijn recht kwam als gitaarnummer. Dave was niet tevreden met zijn gitaargeluid, ging de speaker van zijn versterker te lijf met een scheermes en pulkte er nog wat in met een speld. Dat was beter! Hun eerste #1. De inspiratie voor heavy metal en punk was geboren.
De vijfde single was al een stuk rustiger. Hoewel Pete Townsend zegt dat hij zijn “molenwiek” afgekeken heeft van Keith Richards (1966), kan men hier de bassist Pete Quaife er al mee zien schitteren (1965): van hun tweede lp “Kinda Kinks”: 'Tired of Waiting for You’ .
De overgang naar een zachtere schrijfstijl, met invloeden uit de Britse “Music Hall” traditie, nam een aanvang met de singles ‘A Well Respected Man’ en ‘Dedicated Follower of Fashion’ (dit was de tijd waarin er nog singles met nieuwe nummers werden uitgebracht, die eventueel later nog eens op een lp kwamen, een verdienmodel dat in digitale vorm weer een heropleving beleeft). Het nummer is het eerste waarin Ray het thema van klassenbewustzijn (nog steeds zeer belangrijk in de UK) aansnijdt door middel van satirisch commentaar op de hypocrisie van de standenmaatschappij. Het blootleggen/aansnijden van onderstromen in de moderne samenleving blijft een belangrijk thema van de Kinks. “A Well Respected Man’:
Nu ben ik helemaal ontsteld. Normaal interesseert de top 2000 me niet zo veel, maar nou wilde ik hem even gebruiken als populariteitstest. En wat zien ik: slechts 3 (zegge drie) noteringen van de 2000 voor de Kinks; de hoogste op nummer 489 en de anderen ruim boven de 1500. En dan zijn ze alle drie nog gestegen ook. Het is toch werkelijk van de ratten besnuffeld! Om de jaren zestig maar even te parafraseren: “Who the fuck is Danny Vera?”. Hier wacht een schone taak: 16 afleveringen!
De achterkant van de single ’Sunny Afternoon’ (1966) bestaat uit het lijflied van iedere non-conformist: ‘I’m not like everybody else’. De viering van individualiteit gemengd met een zweem van onvermogen.
We begonnen met een gecoverde song van Ray Davies en eindigen dito, maar dan niet gecoverd. Het nummer is nooit opgenomen door de Kinks; er bestaat alleen deze demo van Ray van.
Het nummer zelf is wel bekend in de uitvoering Cher en Peggy Lee (beide al uit 1965) en van The Pretenders (1981, toen Chrissy met Ray ging): ‘I go to sleep’ uit 1965.
PSw de eerste single van de Pretenders, die de groep op de kaart zette, was ’Stop Your Sobbing’, ook van Ray.
Hoorwurm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten